(Ο Νικόλαος Χαντέλης) εύρε τον τραγικώτερον των θανάτων εις τα ύδατα της Αδριατικής, όστις κατά τους προσφάτους χρόνους της δουλείας μας, ως διερμηνεύς του Ελληνικού Προξενείου, υπήρξε το κορύφωμα του πατριωτισμού και της αθορύβου δράσεως, είναι όνομα τόσον συμπαθές και τόσον αλησμόνητον δια τας επερχομένας γενεάς, ώστε να νομίζωμεν, ότι περιττεύει πάσα προς την κοινωνίαν μας σύστασις...
Εάν ποτέ επιχειρηθή εξιστόρισις της αγωνιώδους και σκληράς εκείνης εποχής, δεν ηξεύρομεν, εάν ο ιστορικός θα εύρισκε την κατάλληλον θέσιν να τοποθετήση τον Νικόλαον Χαντέλην, εις την θέσιν την ανάλογον προς το ύψος του πατριωτισμού του, της αθορύβου δράσεώς του και της υψηλής διανοητικότητος, της ιδικής του ευγενείας και καλωσύνης, της παρθενικής του ψυχής, ήτις του επέτρεψε την συγκατάβασιν να βαστάξη εις τους ώμους του μίαν κολοσσιαίαν εργασίαν, αλλά να γίνη και μία αναβάθρα της ανυψώσεως των άλλων...
Η πλήρης αφοσίωσίς του προς την διακονίαν της Ελληνικής Πίστεως, ο αγνός πατριωτισμός του και απαράμιλλος δραστηριότης του κατέλαβον εν τη συνειδήσει του αλησμονήτου Ζαγορίσιου τόσον χώρον, ώστε να μη επιτρέπεται η παρείσδυσις υπολογισμού (;) αποσκοπούντων εις την υστεροφημίαν...
(Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ, Ιωάννινα, 20.9.1919)