[...] Την ιστορία του σημερινού δήμου Φιλοθέης συντάσσουν οι μελετήτριες στηριζόμενες στις ιστορικές πηγές, προπαντός στα πρακτικά των κοινοτικών συμβουλίων. Προτάσσουν σύντομη αναφορά στον Μεσοπόλεμο, την πολιτική και οικονομική κατάσταση, καθώς και τη χωροταξική πολιτική, κυρίως το ιστορικό της Εθνικής Τράπεζας, από της ιδρύσεώς της, το 1841, έως το Μεσοπόλεμο και τις προσπάθειες στέγασης των υπαλλήλων της. Επίσης, σε χωριστό κεφάλαιο, σκιαγραφούν το ιστορικό των κηπουπόλεων, ξεκινώντας από τον εμπνευστή τους και τους πρώτους λονδρέζικους οικισμούς.

Στη συνέχεια, δίνονται πληροφορίες για τα όρια της κηπούπολης, την εξάπλωσή της, τις δαπάνες οικοδόμησης μέχρι τελευταίας δραχμής, τους τύπους των οικιών, το κόστος ενός εκάστου, τις προθεσμίες, τις πληθυσμιακές αλλαγές, όπως επίσης και τα ονόματα των δημοτικών αρχόντων.
Μία λεπτομερής περιγραφή της αρχικής κηπούπολης της Νέας Αλεξάνδρειας, της κατοπινής κοινότητας Φιλοθέης, καθώς και του σημερινού δήμου. Ιστορούνται όλα όσα αφορούν τον οικισμό, από την ύδρευση και τα σχολεία έως τον πρώτο αστυνομικό σταθμό και τη συγκοινωνία, που, αρχικά, γινόταν με τα γκαζοζέν και το τραινάκι του Λαυρίου. Ακόμη, αναφέρονται, εν εκτάσει, οι διάφοροι σύλλογοι, αθλητικοί, για την προστασία του περιβάλλοντος κ.ά., ενώ περιγράφονται τα αξιοθέατα της περιοχής, σωζόμενα και μη, πλατείες και κινηματογράφοι έως το πέτρινο περίπτερο και τη ροτόντα. Προπαντός, ο παιδικός κήπος της Φιλοθέης, έργο του Δημήτρη Πικιώνη.

Όσο για το άρωμα της πικροδάφνης, που υπόσχεται ο υπότιτλος του βιβλίου, θα μπορούσε να είναι και πλέον μεθυστικό. Το βιβλίο στηρίχτηκε φωτογραφικά στο αρχείο Χρήστου Μαλεβίτση, ίσως όμως και άλλοι παλαιοί οικιστές να κρατούν λευκώματα. Επίσης, μεγάλο βάρος δόθηκε στα πρακτικά της κοινότητας, μπορεί, ωστόσο, κάποιοι να θυμούνται παλαιές ιστορίες της κηπούπολης, από αυτές που προσθέτουν στο μύθο του τόπου. Τέλος, λιγοστοί μας φαίνονται οι αναφερόμενοι παλαιοί οικιστές της Φιλοθέης που τυγχάνουν επιφανείς. Αναμφιβόλως, πρόκειται για μια συστηματική εργασία, αν και ίσως να της λείπει εκείνη η χαρακτηριστική νοσταλγία, η σχεδόν άρρωστη, που επιδεικνύουν οι παλαιοί κάτοικοι μιας περιοχής. Με αυτή που, καμιά φορά, φτιάχνονται τα άναρχα και λίγο τρελά βιβλία.

("Εποχή", Μ. Θεοδοσοπούλου)