Μέρος της διαρκούς έλξης και της ευρείας επιρροής του Επίκτητου, είναι ότι αυτός δεν ήταν λεπτολόγος στο να διακρίνει ανάμεσα σε επαγγελματίες φιλοσόφους και σε κοινούς ανθρώπους. Διατύπωνε το μήνυμά του ξεκάθαρα και με ζήλο προς όλους τους ανθρώπους που ενδιαφέρονταν να ζήσουν μια ηθικά αφυπνισμένη ζωή.
Ο Επίκτητος, ωστόσο, πίστευε ακράδαντα στην ανάγκη εκπαίδευσης για σταδιακό εξευγενισμό του προσωπικού χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του ατόμου. Η ηθική πρόοδος δεν είναι φυσικό δικαίωμα των καθαρόαιμων και των προνομιούχων, ούτε επιτυγχάνεται από ατύχημα ή στην τύχη, αλλά δουλεύοντας πάνω στον εαυτό σου – καθημερινά.
Ο Επίκτητος θα είχε πολύ λίγη υπομονή σχετικά με την επιθετική τακτική του να παίρνει κανείς -και να υποστηρίζει- κάποιες θέσεις και άλλες φραστικές πιρουέτες που ατυχώς πολλές φορές θεωρείται φιλοσοφία στα σημερινά πανεπιστήμια. Σα δάσκαλος της ξεκάθαρης και συνοπτικής εξήγησης, θα ήταν επίσης όμοια ύποπτος στην οποιαδήποτε θολή περιττολογία που περιλαμβάνεται σε ακαδημαϊκά, φιλοσοφικά, και άλλα ανιαρά κείμενα. Καταγγέλλοντας με πάθος τις επιδείξεις ευφυΐας για χάρη της ευφυΐας, δεσμευόταν σε μη πατρονιστικού χαρακτήρα εξηγήσεις χρήσιμων ιδεών για να ζει κανείς καλά. Θεωρούσε τον εαυτό του επιτυχημένο όταν οι ιδέες του γίνονταν εύκολα κατανοητές και έμπαιναν σε χρήση στην πραγματική ζωή κάποιου, όπου θα μπορούσαν ειλικρινά να προσφέρουν κάποιο καλό, ανυψώνοντας το χαρακτήρα του ατόμου αυτού.