Όπως και στο Καρδιά τόσο άσπρη, έτσι κι εδώ η πρώτη φράση του συγγραφέα ήδη λέει πάρα πολλά: Κανείς δεν σκέφτεται ποτέ πως μπορεί να βρεθεί με μια πεθαμένη στην αγκαλιά του και πως δεν θα ξαναδεί το πρόσωπο του οποίου το όνομα θυμάται. Αυτό συμβαίνει στον αφηγητή με μια παντρεμένη γυναίκα, στην διάρκεια μιας ερωτικής βραδιάς που δεν φτάνει στην ολοκλήρωσή της, και από εκείνη τη στιγμή γίνεται κάτοχος ενός μυστικού που δεν θέλει και δεν μπορεί να αποκαλύψει, κι όμως τελικά το κάνει για να απαλλαγεί από το βάρος της απόκρυψης και από το γήτεμα στο οποίο τον έχει βυθίσει.
Για μια ακόμη φορά, η αριστοτεχνική γραφή του Χαβιέρ Μαρίας καθηλώνει τον αναγνώστη, καθώς η αφήγησή του θίγει θέματα που μας αφορούν όλους: την απόκρυψη, τις προθέσεις και τις πράξεις, την απιστία, τη θέληση που σχεδόν ποτέ δεν εκπληρώνεται, την απάρνηση των προσώπων που κάποτε αγαπήσαμε, τη μνήμη και τη λήθη, την αναποφασιστικότητα και τελικά την εξαπάτηση, που ίσως είναι η φυσιολογική μας κατάσταση, και στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να μας πληγώνει τόσο.
Ο ώριμος και μεγαλειώδης λόγος του Μαρίας είναι το δομικό στοιχείο μιας αφήγησης οργανωμένης και γοητευτικής σαν την μουσική.
El Pais