Δεν υπήρξε ζωγράφος που να υμνήθηκε και συνάμα να κατηγορήθηκε τόσο όσο ο Ραφαήλ Σάντσιο· το έργο του προτάχτηκε με τον ίδιο φανατισμό είτε ως το απόλυτο πρότυπο της κλασικής τέχνης είτε ως παράδειγμα προς αποφυγή. Στα τριανταεφτά χρόνια της ζωής του ο νεαρός από το Ουρμπίνο αφομοίωσε και προσπέρασε με εκπληκτική ταχύτητα κάθε αισθητική τάση του καιρού του, ολοκληρώνοντας οριστικά την τέχνη της Αναγέννησης. Μαθητής του Περουτζίνο, κατανόησε όσο κανένας άλλος τις καμπύλες που αναζητούσε ο Λεονάρντο και μας έδωσε την αρχετυπική εικόνα της Παναγίας του δυτικού κόσμου, μα και την εικόνα του αρμονικού μέλλοντος, στο οποίο όλοι λαχταρούμε να μετέχουμε. Κάπως έτσι δυνάστευσε και δυναστεύει για αιώνες τη δυτική ζωγραφική. [...]