Προσωπικές αφηγήσεις στον Πειραιά του '50, πριν την ανοικοδόμηση και τον ωμό βιασμό των αρωμάτων και των αναμνήσεων. Με πατέρα στην εξορία ο αφηγητής μας δίνει ποικίλες στιγμές της καθημερινότητας των γειτόνων του. Αστείες, σοβαρές, τραγικές, με σχεδόν προφορικό λόγο, σύντομα αφηγήματα, σαν σφηνάκια με γλυκό περιεχόμενο και πικρό κατακάθι. Πού πη΄γε αυτός ο τόπος της βιολέτας, του γείτονα, του μεροκάματου; Ένας Πειραιάς, όπου "...οι αυλές ενώνοντανν, είκοσι φαμίλιες πες το τετράγωνο, έκλανες στη μια γωνιά και ξέρανε πως είχες φασολάδα στην άλλη" (σελ. 43) (με το μπαρδόν). Πολλά και όμορφα τα αφηγήματα, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα αλλά με όλα συγκινήθηκα και δάκρυσα, "εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών"...