Το βιβλίο αυτό αφορά τα "εγκλήματα τιμής" στη μετεμφυλιακή ελληνική κοινωνία τις δεκαετίες 1950 και 1960. Με πηγές δικαστικά αρχεία, εφημερίδες και περιοδικό τύπο, νομικά, κοινωνιολογικά και ανθρωπολογικά κείμενα της εποχής, η συγγραφέας αναλύει πώς αντιμετωπίζει τα εγκλήματα "δια λόγους τιμής" η λεγόμενη κοινή γνώμη, οι δημοσιογράφοι, οι δικαστές και εισαγγελείς, οι επιστήμονες.
Οι απολογίες των δραστών "εγκλημάτων τιμής" και οι καταθέσεις των μαρτύρων, ζωντανές σαν κοινωνικό μυθιστόρημα, διαγράφουν τα πρότυπα ηθικής, τη νομιμότητα της διαπροσωπικής βίας και την ιεραρχία των φύλων στην ελληνική οικογένεια της εποχής.
Η δικαστική διαχείριση των εγκλημάτων "δια λόγους τιμής", καθώς και ο δημόσιος διάλογος για το ρόλο των ενόρκων, την απονομή της δικαιοσύνης και την εγκληματικότητα σκιαγραφούν τη σταδιακή αμφισβήτηση του αξιακού κώδικα της τιμής που επικαλούνται οι δράστες. Οι επιστημονικές αναλύσεις της περιόδου για τις αξίες της ελληνικής κοινωνίας επισφραγίζουν την αποδέσμευση του κώδικα της τιμής από τη βία.
Καταγράφοντας μέσα από την οπτική και τις μεθόδους της νέας πολιτισμικής ιστορίας τους μετασχηματισμούς στα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα, το βιβλίο αναδεικνύει πώς η ελληνική κοινωνία μεταλλάσσεται εκείνη την εικοσαετία, ώστε η διαπροσωπική βία που χαρακτηρίζει τη μετεμφυλιακή περίοδο χάνει σταδιακά τη συμβολική νομιμότητά της.