Αυτό είναι το χρονικό της ζωής του Σιντάρτα, του γιου του Βραχμάνου, που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα του χρόνια στη λιακάδα της ακροποταμιάς, στη σκιά του δάσους των μάνγκο, μοιράζοντας τα παιχνίδια του με το φίλο του το Γκοβίντα. Ένα περήφανο αγόρι, δυνατό και όμορφο, χαρισματικό και αγαπημένο από όλους. Με ψυχή φλογερή και φιλόδοξη. Ένα ανήσυχο πνεύμα που από μιας αρχής αναζητάει επίμονα να ανακαλύψει το δρόμο που να τον κάνει να ξεχωρίσει από τους άλλους, να προσεγγίσει το Θείο. Πιστούς βοηθούς σ\' αυτό το τόλμημα έχει τις Βέδες, τον ασκητισμό, την αυτοσυγκέντρωση. Οδηγεί το πνεύμα του στο θρόνο του Βούδα. Και καταφέρνει να ξεχωρίσει. Μα γρήγορα διαπιστώνει πως στην επιτυχία την εγκόσμια δεν υπάρχει καμιά χαρά, κανένα κέρδος. "Η σοφία δεν μοιράζετα", θα ομολογήσει τελικά στο φίλο του το Γκοβίντα. "Κάθε άνθρωπος είναι ταγμένος να ακολουθήσει τη δική του πορεία μέσα στον κόσμο και να διδαχτεί από τις δικές του εμπειρίες. Η πείρα του διπλανού μας ελάχιστα μας βοηθά. Κι αυτό γιατί, για να μας τη δώσει, αναγκάζεται να τη μετατρέψει σε λέξεις. Και οι λέξεις είναι άψυχα πράγματα. Περιττά.... Η γνώση, όχι, δεν είναι μεταδόσιμη. Μπορώ να αγαπήσω μια πέτρα, Γκοβίντα, ή ένα δέντρο ή μια φλούδα. Όλα αυτά είναι πράγματα και μπορεί κανείς να αγαπήσει τα πράγματα. Αλλά δεν είναι μπορετό να αγαπήσει τις λέξεις. Και το Νιρβάνα δεν είναι πράγμα. Είναι μόνο μια λέξη".
Και ο κύκλος της ζωής του Σιντάρτα θα ολοκληρωθεί με τη συνεχή και αγωνιώδη αναζήτηση της ουσίας του κόσμου!...