Το κορίτσι είχε πράσινα μάτια, διάφανα, σαν ακύμαντες λίμνες, ολόξανθα μαλλιά και πρόσωπο οβάλ, με αγγελική έκφραση. Καθόταν τώρα μόνη σε ένα τραπεζάκι ζαχαροπλαστείου, μπροστά σε ένα άδειο ποτήρι... Λίγο πιο πέρα καθόταν μια άλλη· είχε κι αυτή ξανθά μαλλιά, όμως τα μάτια της είχαν δυο τόνους πιο σκούρο χρώμα... Κι εκείνος ο τύπος με την άψογη χωρίστρα και το ύφος του Δον Ζουάν, στεκόταν και την παρακολουθούσε με τρόπο - κάτι που, ωρισμένως, δεν άρεσε στο βαρώνο Ραούλ ντε Λιμεζύ. Από μια παρόρμηση της στιγμής, θα έμπαινε κι αυτός στο παιχνίδι, παρακολουθώντας με τη σειρά του τον επίδοξο Δον Ζουάν και, χωρίς να μπορεί να το φανταστεί, θα βρισκόταν μπλεγμένος σε μια σειρά από απρόοπτες καταστάσεις και γεγονότα που το πιο παράδοξο θα ήταν να βρεθεί κάποια στιγμή ξανά μπροστά στο Κορίτσι με τα πράσινα μάτια. Αυτή τη φορά όμως, το πρόσωπο του κοριτσιού δεν είχε τίποτα το αγγελικό· αντίθετα ήταν κρυμένο πίσω από μια μάσκα που θα εντυπωσίαζε τον ήρωά μας. Έτσι θα έφτανε να αναρωτηθεί σχετικά μ\' αυτή: Ποια ήταν; Τι ρόλο έπαιζε; Ποιο φοβερό μυστικό μπορούσε να κρύβει πίσω της αυτή η βελούδινη μάσκα; Κι ακόμα ήταν το αγγελικό πλάσμα που είχε φανταστεί ή είχε να κάνει με μια σατανική γυναίκα που άγνωστο γιατί βρισκόταν σ\' αυτό το τρένο όπου ταξίδευαν μαζί τους - θα το πιστέψετε; - και τρία... πτώματα! Θαμπωμένος από το φως των πράσινων ματιών, ο ήρωάς μας θα αποφάσιζε να λύσει το μυστήριο... Κι άλλωστε, ο Ραούλ ντε Λιμεζύ (χρειάζεται να το πούμε: ο Αρσέν Λουπέν;) δεν άφηνε ποτέ του ένα αίνιγμα, χωρίς να βρει τη λύση του...