Η δεκαετία του 1912-1922 υπήρξε η πιο ελπιδοφόρος και ταυτόχρονα η πιο καταστρεπτική για τον ελληνισμό. Ό,τι ωνειρεύθησαν, ό,τι επόθησαν, ό,τι ετραγούδησαν δέκα πέντε γενεές υποδούλων από την Άλωση και εφεξής, επάσχισε η γενεά των πατέρων μας να κατακτήσει πραγματικότητα: "Την εις το αρχαίον αποκατάστασιν". Όπως ευχόταν με μαύρα δάκρυα "επί των ποταμών Βαβυλώνος" ο λόγιος του τουρκοκρατούμενου Βυζαντίου Θεοδόσιος Ζυγομαλάς. Την εθνική ολοκλήρωση. Την απελευθέρωση των αλυτρώτων αδελφών.
Προς στιγμήν, το όνειρο ψηλαφίσθηκε. Έπειτα ήλθε η μεγάλη καταστροφή. Και η μεγάλη συρρίκνωση...
Τι έφταιξε γι\' αυτό; Ο διχασμός, ο ξένος παράγων, οι "τυχοδιωκτικοί χειρισμοί" του Ελευθερίου Βενιζέλου ή η "πολιτική αναξιότητα" των αντιπάλων του; Τί από όλα; Ή όλα αυτά μαζί; Πάθη, προκαταλήψεις, ανεκρίζωτα βιώματα, εδραιωμένες πλάνες και παραταξιακές ενοχές, που προσπαθούν ακόμη και σήμερα να δικαιωθούν με την απλοποίηση ή την διαστροφή των γεγονότων, θολώνουν την ιστορική όραση και δυσχεραίνουν την έρευνα.
Στις σελίδες του βιβλίου αυτού (που χρονικώς αφορά την περίοδο 1913-1912) ο αναγνώστης θα εύρη μια τεκμηριωμένη και απροκάληπτη απάντηση στα ερωτήματα που εξακολουθητικά θέτει η πολυτάραχη αυτή εποχή.