Ζούμε όλοι δύο ζωές. Την εφήμερη, της χαμέρπειας και της Αχαριστίας, και την άλλη, της άγριας, ανέφικτης αγάπης. Ανάμεσά τους απλώνεται ένας απέραντος Κήπος, αρχαίος, ακατονόμαστος, άδηλος στους πολλούς. Εκεί οι δύο ζωές συνευρίσκονται, μισούνται, χωρίζουν, και εξ ανάγκης πάλι διασταυρώνονται.
Το "Αγάπη, Κήποι, Αχαριστία" είναι ένα λαθραίο παιχνίδι πολιτικής διεκδίκησης σ\' αυτόν τον Κήπο. Αλίμονο, αφορά μόνον τους αναγνώστες που αμφισβητούν καθημερινά την ακριβή τους καθημερινότητα με την ελπίδα να διαφύγουν, έστω και για λίγο, στην άγρια ζωή της κοινοτικής Αγάπης -μόνη διέξοδο στον φωτογραφημένο πλανήτη.
Το "Αγάπη, Κήποι, Αχαριστία" είναι ένα σκληρό παιχνίδι για τις χειραφετημένες γυναίκες των μητροπόλεων που ζούνε σαν αρσενικά κτήνη, αλλά (κάνουν πως) δεν το ξέρουν. Είναι ακόμη ένα τρυφερό παιχνίδι για τα ανθρωπιστικά οράματα κάποιων (ελάχιστων) αντρών.
Το "Αγάπη, Κήποι, Αχαριστία" είναι η δοκιμασμένη κωμωδία της ανταρσίας και του έρωτα -σε πείσμα των αχάριστων καιρών που ξεπουλάνε τέτοιες ζωτικές ανάγκες στις χλιδάτες βιτρίνες του παγκόσμιου χωριού. Ίσως όμως να είναι απλώς μια κωμωδία παρεξηγήσεων -όπως στο ομόηχο σύνθημα: "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία".