Παράξενη μοιάζει αυτή η εποχή. Παράξενη και βαριά. Πολιτική κρίση, κοινωνική αποσάθρωση, οικονομική ανασφάλεια, ελπίδες και προσδοκίες πεταμένες στους κάδους των απορριμάτων να σαπίζουν μαζί με τα απομεινάρια του χτεσινού δείπνου από το φαστφουντάδικο της γειτονιάς περιμένοντας πότε θα λήξει η απεργία των οδοκαθαριστών... Παράξενη εποχή. Ο ήλιος καίει το κορμί μα δε ζεσταίνει την ψυχή. Το γκρίζο του ουρανού δείχνει να απομακρύνεται, μα ο ορίζοντας δεν καθαρίζει. Πέρασαν βροχές, πέρασαν μπόρες και καταιγίδες, ήρθαν καλοκαίρια, ξανάρθανε φθινόπωρα και χειμώνες, ακολούθησαν άνοιξες, μα θαρρείς πως αυτή η γης δεν λέει να ανθίσει και να καρπίσει. Κι όμως. Υποσχέθηκαν και έταξαν πολλά σ΄αυτόν τον τόπο. Πίστεψε ο κόσμος σε χαρισματικούς ηγέτες, που ο ένας μετά τον άλλον θα έφερναν την πρόοδο και την προκοπή, μια αειφόρο ευτυχία για μας, τα παιδιά μας και τα εγγόνια των εγγονών μας, μια πανανθρώπινη κοινωνία τέτοια που δεν είχε δει ποτέ ως τώρα η οικουμένη ολάκερη. Είπαν, είπαν, είπαν... Μια μπουρμπουλήθρα ο καθείς από τους σωτήρες, ωραία φανταχτερή μπουρμπουλήθρα που στο θόλο της λαμπυρίζουν τα χρώματα της Ίριδας, μέχρι που να ΄ρθει η ώρα να σκάσει, να εξαφανιστούν όλα δια μαγείας και το ίδιο μαγικά να εμφανιστεί στη θέση της μια άλλη μπουρμπουλήθρα, να στήσει το δικό της τρελό χορό μες στη βροχή και...[...]