...τις λίμνες που υπολόγιζε για ωκεανούς..., τα λαγκάδια για θυμωμένους χείμαρρους... Η περιέργεια που τον ωθούσε ακόμα πιο μακριά..., οι απορίες που ήθελαν απαντήσεις...
...ο χώρος που δε χωρά τα μικρά..., αλλά περισσεύει για τα μεγάλα... Ο χρόνος που θέλει τα μικρά για να τα αναδείξει..., αν τα αναδείξει, σε μεγάλα... Και ο άνθρωπος ανάμεσα στο χώρο και στο χρόνο... Να νιώθει την πίεσή τους...
...αδίστακτος ο "Σκεπτόμενος \'Ανθρωπος"... Η σκέψη στέγνωσε..., έγινε μαχαίρι και τρύπησε την καρδιά και το συναίσθημα... Και έμεινε μόνο λογική..., μαζί με την αλαζονεία... Απ\' αυτήν ξεχείλισε, και η πανουργία..., και η δολιότητα... και έπνιξαν όλα τα καλά... \'Αραγε πόσα απόμειναν απ\' αυτά;