Ο Άλεξ Κρος, επικεφαλής ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Ουάσιγκτον και σύνδεσμος μεταξύ του FBI και της Αστυνομίας της Ουάσιγκτον επιστρέφει με μια υπόθεση που θα τον δυσκολέψει πάρα πολύ. Αιματηρές ληστείες γίνονται στην πόλη, με θύματα τους υπαλλήλους ή τις οικογένειές τους στα σπίτια τους. Όλα δείχνουν πως κάποιος πανέξυπνος εγκληματίας κρύβεται από πίσω όμως κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί δολοφονεί τους ανθρώπους αφού οι ληστείες είναι επιτυχημένες! Ο Άλεξ Κρος με την επικεφαλής πράκτορα του FBI Μπέτσι Καβαλιέρε αποδίδονται σ’ ένα φρενήρες ανθρωποκυνηγητό, όπου κάθε πληροφορία μετράει!

Η έκτη περιπέτεια του Άλεξ Κρος μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια μου φάνηκε σχεδόν επίπεδη, με τον Κρος να πηγαίνει από ύποπτο σε ύποπτο, οπότε γνωρίζουμε τους χαρακτήρες τους και αρκετά στοιχεία που δικαιολογούν μια πιθανή ανάμιξη σε αυτές τις ληστείες κι από την άλλη με το εκκρεμές φινάλε και τη μεγάλη αποκάλυψη στην τελευταία κυριολεκτικά σελίδα με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Η αλήθεια με χτύπησε σα γροθιά στο στομάχι όμως το βιβλίο σταματάει εκεί και η συνέχειά του διαδραματίζεται στο επόμενο της σειράς «Οι δολοφόνοι της νύχτας». Για τον λόγο αυτόν και τα δύο αυτά βιβλία έχουν ως πρωτότυπο τίτλο τον στίχο από ένα παιδικό τραγουδάκι: «Roses are red» και «Violets are blue». Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δε συμπάθησα τα cliffhangers (=εκκρεμές τέλος σε κρίσιμο σημείο, οπότε η ιστορία συνεχίζεται σε επόμενο βιβλίο), γιατί ελάχιστα είναι πραγματικά απαραίτητα, πόσο μάλλον εδώ!

Για το βιβλίο αυτό είχα αντιφατικές απόψεις, γιατί ένιωσα πως χάσαμε πολύτιμες σελίδες αφήγησης περιγράφοντας κάποιες καταστάσεις που αποδείχθηκαν αδιέξοδες (με το μοτίβο «Έπιασες λάθος άνθρωπο» να επαναλαμβάνεται σε βαθμό κορεσμού) και ταυτόχρονα μου φάνηκε εντελώς αψυχολόγητο να κρύβεται πίσω από τις αιματηρές ληστείες, τις αδίστακτες δολοφονίες και τη σαδιστική μανία βασανισμού ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Εύχομαι πραγματικά να υπάρχει μια σωστή αιτιολογία, γιατί πρόκειται για μια ανατροπή που βάζει ολόκληρη τη σειρά των βιβλίων με τον Άλεξ Κρος σε εντελώς άλλο επίπεδο!

Το βιβλίο επομένως μου φάνηκε ανισοβαρές, μιας και στα πρώτα κεφάλαια έχουμε το συναρπαστικό ανθρωποκυνηγητό των ληστών, τις διαφορετικές περιπτώσεις ληστειών σε πολλά υποκαταστήματα τραπεζών, μέχρι και μια απαγωγή και κατάθεση λύτρων και ξαφνικά λες και δίνεται μια αόρατη διαταγή η υπόθεση επικεντρώνεται στην έρευνα του Κρος και της Καβαλιέρε, με ψάξιμο, εξέταση μαρτύρων και πληροφοριοδοτών και μια βήμα προς βήμα διαλεύκανση της υπόθεσης, οπότε οι τόνοι έπεσαν σχεδόν κατακόρυφα. Ένταση, αγωνία, σασπένς, κινηματογραφική αφήγηση στην αρχή αλλά στατική σχεδόν, σταδιακή εξέλιξη της πλοκής στη συνέχεια.

Σε προσωπικό επίπεδο, ο δεκάχρονος γιος του ντετέκτιβ, Ντέιμον, και η εξάχρονη κόρη του, Τζάνι, υποδέχονται με χαρά το νέο μέλος της οικογένειας, τον Άλεξ τζούνιορ, γιο του Κρος με την Κριστίν, η οποία όμως, εξαιτίας της απαγωγής της στο προηγούμενο βιβλίο, αποφασίζει να φύγει από την Ουάσιγκτον μόλις λήξει το σχολικό έτος. Δεν κοιμάται πια τα βράδια, φοβάται όλη την ώρα για τη ζωή της κι εφόσον ο άνθρωπος που αγαπά δεν αλλάζει επάγγελμα και συνεχίζει να ζει με τον κίνδυνο, δεν της αφήνει άλλα περιθώρια. Μέχρι να προσαρμοστεί στη νέα της ζωή, αφήνει το μωρό της στην οικογένεια του Κρος. Ταυτόχρονα, ο ντετέκτιβ δείχνει συναισθηματικά ασταθής μιας και υπάρχει ένα όμορφο φλερτ με την Μπέτσι Καβαλιέρε, θα καταφέρει όμως να ζήσει κάτι όμορφο; Θα είναι ποτέ ξανά ευτυχισμένος με μια γυναίκα στο πλάι του; Τέλος, η Τζάνι περνά μια περιπέτεια υγείας με όγκο στον εγκέφαλο όμως σαν ιστορία δεν επηρεάζει τις εξελίξεις ενώ η όλη στάση, συμπεριφορά και συναισθηματισμός, κυρίως των παιδιών, δηλαδή πώς αντιμετωπίζουν όλον αυτόν τον αγώνα, δε με έπεισε καθόλου.

«Το μεγάλο κόλπο» είναι μια νέα περιπέτεια του Άλεξ Κρος, με ανθρωποκυνηγητό, αποκαλύψεις, περιπέτειες σε Ουάσιγκτον, Βιρτζίνια και Φλόριντα, σαδιστικές δολοφονίες κι έναν άνθρωπο πανέξυπνο, αδίστακτο και αιμοσταγή που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο «Εγκέφαλος» κι έχει βάλει στόχο την εξόντωση του Άλεξ Κρος.