Η μελέτη μου στις πλείονες των Δοκιμών του Σεφέρη ξεκίνησε ως μιά ολιγοσέλιδη ανακοίνωση σε συνέδριο και έφτασε όπως κατέληξε. Παρασύρθηκα στο δρόμο, διότι ο Σεφέρης με αιφνιδίασε και οι Δοκιμές του καταχωρούνται ανάμεσα στα μεγάλαθλα άθλα του ελληνορωμέηκου πολιτισμού. Δεν περίμενα ποτέ πως ένας "λογοτέχνης" του καιρού μας -μπολιασμένος μάλιστα με μπόλικο περί λογοτεχνίας δυτικό μόσχευμα- θα είχε ως μόνιμή του εγρήγορση το πολίτευμα, το πολιτεύειν του καθ\' ημάς Τρόπου· (αν και το προηγούμενο του Αισχύλου ή του Ακαθίστου Ύμνου θα έπρεπε να με είχε φρονηματίσει). Όντως, στις περισσότερες Δοκιμές του αναζητεί τον Τρόπο με τον οποίο καταστρώνουμε εμείς το πολίτευμα. Διττώς δε και μεγαλοφυώς: αφ\' ενός μεν δείχνει και αποδεικνύει την διαχρονική αργόσυρτη ενότητα του συνόλου ελληνικού τρόπου, προτυπωτικού-προχριστιανικού και χριστιανικού, αφ\' ετέρου δε ερανίζει τα πάντα σχεδόν, λόγια και λαϊκά στοιχεία τα οποία ορίζουν σε μας την Πολιτεία και τα ενσωματώνει με ανέκπτωτη επιστημοσύνη στην δική του αναδιατύπωση. [...]