Εγώ γεννήθηκα στο βουνό, στις περήφανες κορφές του. Δε γνωρίζω κανένα βουνό που να πνίγει, να καταβροχθίζει τους ανθρώπους που σκαρφαλώνουν στις κορφές του. Χίλιες φορές το βουνό, όχι στη θάλασσα. Σε μια καλύβα γεννήθηκα, μια ελατοκαλύβα που μοσχοβολούσε έλατο κι όταν πρωτάνοιξα τα μάτια μου αντίκρισα το πρόσωπο της μάνας, του πατέρα και της συντρόφισσας Άννας που βοήθησε στη γέννα. Τρεις ανθρώπους αντίκρισα, κι εγώ έβαλα τα κλάματα, ενώ ακουγόταν το σκούξιμο των ελάτων, καθώς τα χάιδευαν οι βοριάδες της περιοχής. Ένας λύχνος μας κρατούσε συντροφιά και φώτιζε την καλύβα, ενώ εγώ με τη μάνα μου περιμέναμε τον πατέρα να γυρίσει να μας πει παραμύθια και ιστορίες. Κρέμαγε το αυτόματο σε ένα κλωνάρι έλατου κι έκανε το σταυρό του. Έτρωγε λίγο ψωμί βουτηγμένο στο νερό, καμιά ελιά ή κρεμμύδι αν υπήρχε. Πεταγόμουν από το στρώμα κι ακουμπούσα το κεφάλι μου στο στήθος του κι άκουγα την καρδιά του να κελαηδάει. Ο ίδιος πάντα ρυθμός, το ίδιο τραγούδι.