Διαμετρικά αντίθετοι, ως χαρακτήρες, μεταξύ τους δημιουργοί, όπως ο Τ.Κ. Παπατσώνης, ο Νίκος Καρούζος ή ο Γιάννης Τσαρούχης, αισθάνονται, κάτω από την καταλυτική παρουσία του Μουντέ, να επικοινωνούν με ανυποψίαστες, για τους ίδιους, ως τη στιγμή που επραγματοποιείτο, γέφυρες. Αν ο ίδιος ο Μουντές δεν επέτρεπε ποτέ στον εαυτό του να γίνει σκοτεινά εμβριθής στις αναλύσεις του, ήταν από σεβασμό προς τα ποιητικά μεγέθη που μ\' αυτά καταπιανόταν. Η απροσχημάτιστα δυσκολοπροσέγγιστη ερμηνεία του θα τον έφερνε να θέλει να τα ανταγωνιστεί ή ίσως και να ιδιοποιηθεί το μέγεθός τους (για του λόγου μας το αληθές, τα κείμενα τούτου του βιβλίου). Τον Μουντέ τον ενδιέφερε να γνωρίσει πραγματικά έναν δημιουργό σε όσους γίνεται περισσότερους κι όχι να επιχειρήσει τη δική του «αγιογράφηση» με πρόσχημα τον, υπό εξέταση, ποιητή ή πεζογράφο. Ο φιλελεύθερα αυτοσχεδιαστικός χαρακτήρας των κειμένων του δηλώνει το «εκ περιουσίας» στοιχείο που πρέπει να τα χαρακτηρίζει ώστε να τεκμηριώνονται πνευματικά και ποιητικά, αλλά και το ότι όσο περισσότερο τιμούμε ένα έργο, τόσο περισσότερο οφείλουμε να κινηθούμε στις παρυφές του.