Πάντα με γυρόφερνε η ιδέα να μιλήσω για τον πατέρα μου. Να γράψω για τα χρόνια που τον έζησα, τα παιδικά μου χρόνια. Από τότε που αρχίζω να θυμάμαι μέχρι την ημέρα που τον έχασα.

Η αγάπη και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο πατέρας μου καθόρισαν τη μετέπειτα ζωή μου.
Από τα οκτώ του χρόνια ήταν ταγμένος στο ιερατικό σχήμα, ακολουθούσε τον παππού του, ιερέα του χωριού, Παπα-Μιχάλη τον φώναζαν και καμάρωνε.
Πήγε στρατιώτης τέσσερα χρόνια στη Μικρά Ασία· πολέμησε για την πατρίδα. Όταν γύρισε, σπούδασε παπάς και δάσκαλος στην Ιερατική Σχολή Τριπόλεως. Πίστευε, ήταν δραστήριος, ασυμβίβαστος και αντιεξουσιαστικός.
Το όνειρό του ήταν να ανοικοδομήσει μια εκκλησία που είχε γκρεμίσει ο μεγάλος σεισμός. Κι όταν πήγε να βοηθήσει τα τρία ορφανά ανίψια του, βρήκε τον μπελά του.
Ήρθε ο πόλεμος. Στην Κατοχή έκανε το μυλωνά για να θρέψει τα παιδιά του. Ακολούθησαν οι πρώτες ημέρες της απελευθέρωσης. Καταστάσεις ανώμαλες, ανεξέλεγκτες... Τον προειδοποίησαν να φύγει, να κρυφτεί έως ότου εξομαλυνθούν τα πράγματα. Δε φοβήθηκε γιατί ήταν καθαρός, αυτό ήταν το θανάσιμο λάθος του.