"Οι πιο βαθιές χαραματιές σημαδεύονταν στο κορμί μου τα χαράματα. Τότε ήταν η ώρα που έπρεπε να ξυπνήσω ή να με ξυπνήσουν. Η πιο γλυκιά ώρα του ύπνου. Για να τα σπάσεις τα φύλλα του καπνού και να μην κολλήσει το ένα με το άλλο, έπρεπε να πάμε στο χωράφι χαράματα, να μην μας πιάσει η ανατολή του ήλιου. Ο καπνός, τα χρόνια εκείνα, ήταν στην πιο άγρια μορφή του. Λίγο ν\' άγγιζες ή να σ\' άγγιζαν τα φύλλα του, σ\' άφηναν τ\' αποτυπώματά τους: μια μουντή αλοιφή, πικρή, φαρμάκι. Γέμιζαν τα χέριά μας, τα παλιόρουχα που φορούσαμε, ακόμα και τα πόδια και το κεφάλι. Παντού κολλούσε η φαρμακίλα του".

(απόσπασμα από το βιβλίο)

Οδοιπορικό ζωής, από τις παρυφές του Ολύμπου έως τις φουρτουνιασμένες εποχές του πολέμου και της Κατοχής. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, δομημένο επάνω στα χνάρια της μνήμης, αλλά πλασμένο με στοιχεία μυθικά: Ο συγγραφέας επιστρέφει στις σχολικές αίθουσες, στα χωράφια και στα μποστάνια της σκληρής γεωργικής ζωής, στην ανεμελιά των παιδικών χρόνων, στα ποιηματάκια που συνόδευσαν τα σκιρτήματα της εφηβείας, στο ταξίδι της αναζήτησης για ένα καλύτερο βιος.

Χρησιμοποιώντας μια ζωντανή γλώσσα που πάλλεται ανάλογα με τη συναισθηματική του κατάσταση, ο ήρωας του βιβλίου παίρνει τον αναγνώστη απ\' το χέρι για να τον οδηγήσει στο παρελθόν μιας Ελλάδας που πάλευε μέσα από τις στάχτες των πολέμων ν\' αντικρίσει τα ερείπια του χαμένου της κλέους.

Αλήθεια, πόσα μπορεί να κρύβει ένα ταξίδι στο φουρτουνιασμένο πέλαγος της μνήμης, με μοναδική σωσίβια λέμβο τη νοσταλγία;