Οι "Τρωάδες" του Ευριπίδη παίχτηκαν στα Μεγάλα Διονύσια το 415 π.Χ. και θεωρείται βέβαιο πως απηχούν την κτηνώδη σφαγή των Μηλίων από τους Αθηναίους στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Το δράμα είναι στην ουσία ένα μακρύ μοιρολόι, μια τελετή πένθους. Θρηνείται η άλωση της Τροίας, η τραγική μοίρα της ένδοξης δυναστείας του Πριάμου που σύρεται στην ατίμωση, στην αιχμαλωσία και στη δουλεία, η ταπείνωση των γυναικών των ηττημένων που βιάζονται, θανατώνονται και εξευτελίζονται, ο απάνθρωπος θάνατος ενός αθώου παιδιού. Από την άλλη, ο τολμηρός ποιητής εκθέτει ανεπανόρθωτα τους νικητές, που μέσα στην αλαζονεία τους αναδεικνύονται υβριστές, κυνικοί, δειλοί και κακουργηματικοί χαρακτήρες. Ο Ευριπίδης, έχοντας ως ασφαλή μέθοδό του τη σοφιστική ανάλυση, δε διστάζει να απομυθοποιήσει τους ομηρικούς ήρωες και να υψώσει έναν υπέροχο ύμνο ανθρωπιάς για τους ηττημένους "βαρβάρους". Η μετάφραση αποπειράθηκε να διασώσει το ελεγειακό ύφος, το νοσταλγικό λυρισμό, τη ρητορική του πένθους και της βίας, το παράπονο της προσφυγιάς και την τελετή των ταφικών εθίμων. Κάθε μετάφραση είναι μια αναλογία, ένας μέσος λόγος με άκρους λόγους το πρωτότυπο και τη σύγχρονη πραγματικότητα.