Ο Άλεξ Κρος, επικεφαλής ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Ουάσιγκτον και σύνδεσμος μεταξύ του FBI και της Αστυνομίας της Ουάσιγκτον επιστρέφει με μια συναρπαστική περιπέτεια, γεμάτη ανατροπές και εκπλήξεις. Αυτήν τη φορά προσπαθεί να εξιχνιάσει μια σειρά από δολοφονημένες γυναίκες αγνώστων στοιχείων (και μιλάμε για πάνω από εκατό), μόνο που λόγω της στενομυαλιάς του προϊσταμένου του, Τζορτζ Πίτμαν, αναγκάζεται να το κάνει στα κρυφά, με τη βοήθεια τεσσάρων συνεργατών του! Ποιος δολοφονεί λοιπόν αυτές τις γυναίκες και γιατί; Τι κοινό έχουν; Ποια αρρωστημένη φαντασίωση έρχεται πάλι να διερευνήσει και να καταγράψει ο ντετέκτιβ και ψυχολόγος Άλεξ Κρος;

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Ο πρωτότυπος τίτλος του μυθιστορήματος είναι «Pop goes the weasel» και πρόκειται για ένα παιδικό τραγουδάκι που στα ελληνικά αποδίδεται περίπου ως «πάει, έσκασε η νυφίτσα», γι’ αυτό οι ντετέκτιβ αποκαλούν τον δολοφόνο «Νυφίτσα». Η μετάφραση του τίτλου και η κεντρική ιδέα του βιβλίου αφορά ένα παιχνίδι φαντασίας που έστησαν τέσσερις άντρες που αυτοχαρακτηρίζονται ως οι Τέσσερις Ιππείς. Ο Κατακτητής (Ιππέας με λευκό άλογο), ο Πόλεμος (Ιππέας με πυρρό άλογο), ο Λιμός (Ιππέας με μαύρο άλογο) και ο Θάνατος (Ιππέας με χλωρό άλογο) είναι τέσσερις άντρες που ζουν στις τέσσερις άκρες του πλανήτη (νοτιοανατολική Ασία, Αγγλία, Τζαμάικα και Ουάσιγκτον) και κάθε βδομάδα εδώ και εφτά χρόνια συγκεντρώνονται ηλεκτρονικά για να «παίξουν το παιχνίδι» τους. «Αντικειμενικός του σκοπός ήταν η δημιουργία της πιο υπέροχης και ασυνήθιστης φαντασίωσης ή περιπέτειας. Η βία αποτελούσε μόνιμο σχεδόν χαρακτηριστικό του παιχνιδιού, χωρίς όμως να φτάνει υποχρεωτικά και στον φόνο... Σκοπός ήταν να δημιουργήσει κανείς τη συνταρακτικότερη φαντασίωση της βραδιάς, να καταφέρει να πετύχει το θαυμασμό των άλλων παικτών» (σελ. 63). Τι γίνεται λοιπόν όταν ο Τζέφρι Σέιφερ, ο Θάνατος, με τη βοήθεια διεγερτικών και όχι μόνο χαπιών, σταδιακά χάνει τον έλεγχο και ο φόνος αρχίζει να γίνεται εξάρτηση; Πόσο κινδυνεύει το παιχνίδι να τιναχτεί στον αέρα; Μήπως όμως και οι άλλοι παίχτες έχουν δολοφονήσει; Και πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα από δω και πέρα;

Ο Τζέφρι Σέιφερ είναι ένας πραγματικά πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας και η πλοκή του βιβλίου είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, παίζει διαρκώς με το μυαλό του αναγνώστη και φτιάχνει μια υπόθεση που δεν ξέρεις αν θα λειτουργήσει υπέρ ή κατά του όποιου ήρωα τον αφορά. Έτσι κι εδώ, ο Σέιφερ ή «Νυφίτσα» ή «Θάνατος», χάρη και στη διπλωματική ασυλία που του παρέχει η θέση του ως υπαλλήλου της βρετανικής πρεσβείας, είναι ένας άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του άτρωτο, δυνατό, Θεό! Το σχέδιο που καταστρώνει, η στάση του απέναντι στους ανθρώπους και κυρίως απέναντι στην ανυποψίαστη οικογένειά του, είναι χαρακτηριστικά μιας πραγματικά επικίνδυνης προσωπικότητας και ένιωθα τον κίνδυνο σε κάθε σελίδα. Όπως είναι αναμενόμενο όμως κάποια στιγμή γίνονται και λάθη, οπότε ο Κρος μπαίνει στα ίχνη του, μόνο που η εξέλιξη αυτή δίνει στον Σέιφερ την ιδέα να δεχτεί να υποβληθεί σε δίκη για να καθαρίσει το όνομά του και να ρίξει το βάρος της ευθύνης στον ίδιο τον Κρος. Αν αυτό το σχέδιο δούλεψε ή όχι, το αφήνω στον αναγνώστη να το ανακαλύψει όμως ο αντίκτυπος της δίκης ανατρέπει για πάντα τη ζωή του, με την οικογένειά του να τον εγκαταλείπει και την Πρεσβεία να τον έχει βάλει στο στόχαστρο! Επομένως, τι απομένει; Ο Σέιφερ χάνει εντελώς τον έλεγχο κι έτσι αναλαμβάνουν δράση οι υπόλοιποι Ιππείς!

Όσα περιγράφονται στην προηγούμενη παράγραφο είναι ελάχιστα συγκριτικά με τη χιονοστιβάδα γεγονότων και εξελίξεων που επιφυλάσσει το μυθιστόρημα, δίνοντας έτσι την εικόνα ενός καλοδουλεμένου και σωστά φροντισμένου αστυνομικού μυθιστορήματος, που δείχνει πολύ καλά τι μπορεί να καταφέρει ο James Patterson αν θέλει να ασχοληθεί απόλυτα με τους χαρακτήρες του. Δεν έχουμε παράλληλη ιστορία προς εξιχνίαση κι έτσι το ενδιαφέρον επικεντρώνεται σε ένα παιχνίδι ουσιαστικά χωρίς κανόνες και ένα μεγάλο κι εντυπωσιακό φινάλε. Στα θετικά, συγκαταλέγεται το γεγονός πως δεν ασχολούμαστε με την καθημερινότητα ή τους φόνους των άλλων Ιππέων, οι οποίοι εμφανίζονται μόνο όταν τα πράγματα βγαίνουν εκτός πορείας και παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ο τρόπος που μπαίνει ο Κρος στα ίχνη του Σέιφερ, τα πρακτικά της δίκης, ο φρενήρης ρυθμός που με έφερε στο τέλος είναι συστατικά ενός συναρπαστικού θρίλερ που θα ικανοποιήσει τους αναγνώστες του είδους.

Από την άλλη, ο Άλεξ Κρος ουσιαστικά τίθεται σχεδόν σε διαθεσιμότητα όταν ο Πίτμαν ανακαλύπτει πως ο υφιστάμενός του εργάζεται κρυφά προς επίλυση υποθέσεων, αρκετές από τις οποίες έχουν κλείσει εδώ και καιρό. Η Πάτσι Χάμπτον, ανώτερη ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών, αναγκάζεται κατ’ εντολήν του Πίτμαν να γίνει η σκιά του Κρος ώστε να τον πετύχει να διαπράττει ένα λάθος που θα τον αποπέμψει από το Σώμα, μόνο που χωρίς να το καταλάβει μπλέκεται στα πόδια του Σέιφερ και η συνέχεια της ιστορίας είναι εντελώς απρόβλεπτη. Μου άρεσε όμως σα χαρακτήρας γιατί έδειξε από την αρχή ακεραιότητα, ωριμότητα και σύνεση ενώ μαζί με τον Κρος αποτέλεσαν ένα καλό ντουέτο, όταν η Χάμπτον κατάλαβε ποιο είναι το σωστό.

Σε προσωπικό επίπεδο, ο Κρος κάνει πρόταση γάμου στην Κριστίν, κάτι που χαροποιεί όλη την οικογένειά του, μόνο που όταν πηγαίνουν διακοπές στις Βερμούδες πέφτει θύμα απαγωγής και ένα σημείωμα υποδεικνύει πως την απήγαγαν οι αντίπαλοι που αγωνίζεται να εξολοθρεύσει. «Είναι ασφαλής. Την κρατάμε», γράφουν οι απαγωγείς και ο Κρος χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Η εξαφάνισή της όμως δεν εξιχνιάζεται σύντομα, περνάει μάλιστα πάνω από ένας χρόνος, στη διάρκεια του οποίου ο Κρος έχει να αντιμετωπίσει τη δίκη του Σέιφερ και τις αποχρώσες ενδείξεις εις βάρος του για τη δολοφονία μιας κοπέλας! Η απαγωγή της Κριστίν είναι ακριβώς ο μυστηριώδης Επίλογος του προηγούμενου βιβλίου «Η γάτα και το ποντίκι», κάτι με το οποίο διαφωνώ, μιας και «επίλογος» είναι η ολοκλήρωση μιας ιστορίας και όχι το ξεκάρφωτο δόλωμα για να αγοράσει ο έμπλεος αγωνίας αναγνώστης το επόμενο βιβλίο, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως αυτό το απόσπασμα είναι τμήμα της επόμενης ιστορίας.

Ο «Τέταρτος Ιππέας» είναι μια συναρπαστική, καλογραμμένη και ανατρεπτική ιστορία, γεμάτη εκπλήξεις και κρυμμένα μυστικά. Με αφορμή τη σειρά δολοφονιών γυναικών κυρίως από τις υποβαθμισμένες περιοχές της Ουάσιγκτον, αποκαλύπτεται η ύπαρξη ενός νοσηρού on-line παιχνιδιού, στοχοποιείται μια ψυχασθενής προσωπικότητα που δεν ορρωδεί προ ουδενός για να σκοτώσει ενώ ταυτόχρονα η προσωπική ευτυχία του ντετέκτιβ κομματιάζεται με την απαγωγή της μέλλουσας συζύγου του. Κι όμως κάτι ακόμη κρύβεται πίσω από όλα αυτά, κάτι που θα δημιουργήσει τεράστιο σκάνδαλο στους κόλπους των μυστικών υπηρεσιών και ίσως τινάξει στον αέρα τις διπλωματικές σχέσεις Αγγλίας και Αμερικής. Πρόκειται για μια φρενήρη περιπέτεια με πολυεπίπεδη εξέλιξη που με άφησε άφωνο μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία σελίδα!