[...] Όταν ωστόσο από τον XVIII αιώνα έως σήμερα αναφέρεται ο δον Χουάν, πάντα θα προβάλλει στη φαντασία μας ο τύπος του γόη, του απατεώνα των γυναικών, του ανέμελου νεαρού που, τουλάχιστον φαινομενικά, αντιπροσωπεύει μιαν έξαρση του ανδρικού φύλου. Η μορφή αυτή πάντα κεντρίζει την περιέργεια, παρασύρει σε σκέψεις, σε μελέτες και συμπεράσματα. Από τα μέσα του XIX αιώνα ο ρομαντικός θρύλος του δον Χουάν αρχίζει να γίνεται πρόβλημα σεξουαλικής βιολογικής μελέτης. Το 1886, με τον Χάγεν, παρουσιάζεται η λέξη "δονζουανισμός" κι επιβάλλεται, όπως επεβλήθη ο "δονκιχωτισμός" (και οι δυο όροι οφείλονται φυσικά στην ισπανική δημιουργική ιδιοφυία), για να μείνουν σαν χαρακτηρισμοί μιας ανθρώπινης ιδιότητας. Ωστόσο ο "δονζουανισμός", δεν έχει άμεση σχέση με τον τύπο εκείνο του δον Χουάν, τον πρώτο και αρχικό, αυτόν που δημιούργησε ο χρυσός αιώνας της ισπανικής αναγέννησης με την ποίηση του Τίρσο ντε Μολίνα, με αυτόν που ξέφυγε από τους μύθους και τους θρύλους καταστόλιστος με μπέρτες, σπάθες και φτερά για να καταχτήσει γυναίκες και να προκαλέσει την κοινωνία. [...]

(από τον πρόλογο της Ιουλίας Ιατρίδη)