Η ιστορία λέει, ότι κάποτε ένας σοφιστής, που γύριζε στην Ελλάδα για να δείξει τη δεξιοτεχνία του, έφτασε και στη Σπάρτη· λογαριάζοντας, ότι θα άρεσε στους Σπαρτιάτες ν\' ακούσουν ωραία λόγια για τον κατ\' εξοχήν Δωρικό ήρωα, άρχισε να απαγγέλει έναν έπαινο στον Ηρακλή. Μα στις πρώτες λέξεις του κιόλας τον έκοψε ένας Σπαρτιάτης από κάτω με την ερώτηση: "και ποιος τον κατηγορεί τον Ηρακλή;" Δεν θα είναι πολύ ευκολώτερη η θέση εκείνου που θα θελήσει σήμερα να μιλήσει επαινετικά για την ομορφιά του ελληνικού τοπίου. Δεν την αρνιέται κανείς είτε μέσα στην Ελλάδα είτε έξω απ\' αυτήν. Από τότε που οι Ευρωπαίοι άρχισαν να την προσέχουν περισσότερο, εδώ και 200 περίπου χρόνια, μερικοί, προπάντων βόρειοι, αισθάνθηκαν κάποτε να τους λείπει στην Ελλάδα η ζωηρή και άφθονη πρασινάδα της πολλής υγρασίας. Όλοι όμως - γεωγράφοι ή ιστορικοί της τέχνης ή καλλιτέχνες ή και λαϊκοί - έχουν καταλάβει σήμερα, ότι δεν μπορεί να είναι τέτοιο το έδαφος, όπου εφύτρωσε ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική τέχνη (το ξερικό χωράφι δεν δίνει πάντοτε καρπό, αν όμως πετύχει η σοδειά, η γεύση του καρπού του δεν συγκρίνεται με του ποτιστικού). [...]