Θα μ\' άρεσε να μπορώ να ξεγλιστράω εύκολα, τόσο στη σημερινή αγόρευση, όσο και σ\' αυτές που θ\' ακολουθήσουν, ίσως για χρόνια. Θα προτιμούσα, αντί να παίρνω το λόγο, να βρίσκομαι μέσα στη ροή του και να \'ναι αυτός που θα μ\' οδηγεί πέρα από κάθε αρχίνισμά του. Θα \'θελα τη στιγμή που μιλάω να \'χω την αίσθηση, ότι μια ανώνυμη φωνή μ\' έχει προλάβει σ\' όσα θα είχα να πω: θα μου αρκούσε λοιπόν να υποδουλώσω τη φράση, να την κυνηγήσω, να εγκατασταθώ, χωρίς να γίνω αντιληπτός, μέσα στα διαστήματά της, σαν αυτή η ίδια να μου \'χε κάνει ένα νεύμα σε μια στιγμή εκκρεμότητας. Έτσι λοιπόν, δε θα υπήρχε αρχή και αντί να \'μαι εγώ αυτός που κάνει την αγόρευση θα αφηνόμουνα στο τυχαίο του ξετυλίγματός της, ένα μικρό χάσμα, το σημείο της δυνατής εξάλειψής της.