Μελετώντας και ψάχνοντας τη ζωή, το έργο και τις ιδέες των πνευματικών ηρώων Νεοελλήνων, αισθάνθηκα τελικά ότι μου είναι πολύ οικεία πρόσωπα, ότι είναι οι δικοί μας άνθρωποι, και τους αγάπησα. Μου φαίνεται σαν να μου διάβαζε ο Μαβίλης τα Σονέτα του και τον Νοέμβριο του 1912 να ήμουν συμπολεμιστής του εναντίον των Τούρκων για την απελευθέρωση της Ηπείρου. Σαν να περπάτησα δίπλα στον Περικλή Γιαννόπουλο στον Υμηττό και από εκεί να θαυμάσαμε τον Ελληνικό ουρανό, την Ελληνική Γραμμή και το Ελληνικό Χρώμα. Σαν να βρέθηκα με τον Σουλιώτη-Νικολαΐδη στην Κωνσταντινούπολη συνωμοτώντας υπέρ των ελληνικών συμφερόντων της Ανατολής. Σαν να πασχίσαμε με τον Ίωνα Δραγούμη να οργανώσουμε τους Έλληνες στην πόλη του Μοναστηρίου και σαν να υψώσαμε την πρώτη Ελληνική σημαία στην Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1912. Σαν να συμμετείχα στο Επιστημονικό Φροντιστήριο του Συκουτρή και να αναλύαμε τους Μεγάλους Έλληνες κλασικούς, τις σκέψεις και τα διαχρονικά τους μηνύματα. Σαν να βοήθησα την Αγγελική Χατζημιχάλη στο να προβάλλει την Ελληνική αισθητική μέσω των δημιουργημάτων της Ελληνικής λαϊκής τέχνης και να ήμουν εκεί όταν ο Λίνος Καρζής δίδασκε αρχαία ελληνική τραγωδία, έξω στους φυσικούς της χώρους, με τον θυμελικό του θίασο. Σαν να ήμουν μαζί με τον Δ. Βεζανή όταν επί κατοχής μοίραζε προκηρύξεις με τον χάρτη της Μεγάλης Ελλάδος και αργότερα σαν να ήμουν φοιτητής του, όπου εκτός από την διδασκαλία της Γενικής Πολιτειολογίας, θα μιλούσε και για την Αιώνια Νεότητα των Ελλήνων... [...]