Η μνήμη των ανθρώπων, η μνήμη του δημόσιου βίου, η μνήμη που επιλέγει να εξυμνήσει και να παραδώσει στους επιγενόμενους τα μεγάλα και θαυμαστά βρήκε την έκφρασή της στον Ηρόδοτο και στην "Ιστορία" του. Αργότερα ο Θουκυδίδης απέδειξε πως οι λέξεις μπορεί να μεταφέρουν άλλα νοήματα από κείνα που νομίζουμε ότι περικλείουν και πως πίσω από τις πράξεις κρύβονται οι φιλοδοξίες. Έτσι, η ιστορία και οι μνήμες που καταγράφει μπορεί να μην είναι τόσο αθώες όσο ο Ηρόδοτος ήθελε να πει. [...]
Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές αποθηκεύουν στη μνήμη τους κάθε πράξη, μικρή ή μεγάλη, σημαντική ή ασήμαντη, δεν έχουν περιθώρια λήθης, αφού, ό,τι μπει στη μνήμη τους έχει τη δυνατότητα να ζήσει εκεί εσαεί, δεν έχουν σκοπό να διδάξουν στους επιγενόμενους, δεν παράγουν γνώση, αλλά πληροφορία, όχι για όλους, αλλά για τους χρήστες τους, δεν έχουν λέξεις, δεν έχουν αμφιβολίες. Αυτή η μνήμη των ηλεκτρονικών υπολογιστών διαμορφώνει έναν άλλο κόσμο, χωρίς σημείο επαφής με τη μνήμη ενός Ηρόδοτου ή ενός Θουκυδίδη. Σε αυτόν τον κόσμο έχουμε εισέλθει.
Το θέμα της μνήμης και, πολύ περισσότερο, της σχέσης μεταξύ της ιστορικής μνήμης και της μνήμης των ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι τεράστιο και οι ποικίλες παράμετροί του παραμένουν άγνωστες. Έτσι, αυτό το δοκίμιο αποτελεί μάλλον ένα πρώτο σχεδίασμα του θέματος, με τη φιλοδοξία πως θα υπάρξουν τα ερεθίσματα για τη μελλοντική ανάπτυξή του.