Η ιστορία του Χουλιάν που ξερριζώνεται βίαια από την πατρίδα του την Αβάνα και καλείται να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα της Αμερικής, να καταστρώσει νέα σχέδια σε ένα τελείως διαφορετικό μέλλον και να ανακαλύψει τα ερωτικά του σκιρτήματα χάρη σε μια γυναίκα που θα γίνει μετά από καιρό και πολλή σιωπή σύζυγός του. Η μητέρα του και η αδερφή του μυούνται σε σέκτα που τους αφαιρεί την προσωπικότητα, την ψυχολογία αλλά και την περιουσία. Ο πατέρας διατηρεί το όνειρο να επιστρέψει στην Αβάνα και να συμβάλει σστην κατάρρευση του Φράνκο με κλεφτοπόλεμο και επιθέσεις-καμικάζι. Συγκεντρώνει γύρω του ίδιας ηλικίας και τύχης Κουβανούς πρόσφυγες και αρχίζουν κάποιες πολεμικές σκηνές. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η κατάρρεευση του κομουνισμού δίνει νέες ελπίδες 20 χρόνια μετά αλλά κι αυτές φρούδες. Ο Κάστρο παραμένει στην εξουσία και τα όνειρα και οι ελπίδες παραμένουν όνειρα και ελπίδες. Ίσως κουράσει γιατί δεν υπάρχει \"δράση\" ή ανατρεπτική πλοκή.

Η ζωή του Χουλιάν και της οικογένειάς του από το 1960 που φεύγουν από την Κούβα ως τουλάχιστον το 1995 που εξακολουθεί να βλέπει την πατρίδα του από απόσταση. Φιλίες, έρωτες και ψεύτικες ελπίδες αλλά κι επιμονή κι υπομονή για έναν δύσκολο αγώνα. \"Ψυχολογικό\", \"εσωτερικό\" μυθιστόρημα κι ειδικά στις σχέσεις μεταξύ του Χουλιάν και της μετέπειτα γυναίκας του. Γιατί παρόλο που αγαπιούνται δεν παντρεύονται, γιατί δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και κατά πόσο αυτό συνέβαλε στο διαζύγιο. Προσωπικά παρασύρθηκα από τις περιγραφές και τη νοοτροπία Κούβας και Φλόριντα (στο Μαϊάμι ταξίδεψα πρόσφατα κι έναν τέτοιο παλμό κάπου κάπου τον ένιωθα) κι έτσι μπήκα για τα καλά στο στόρι πριν το καταλάβω. Αν όμως κάποιος δεν ενδιαφέρεται για τη συγκεκριμένη περίοδο, ιστορία ή πολιτισμό θα δυσκολευτεί να το παρακολουθήσει. Παρόλο που δεν είναι αργό ούτε κουραστικό κάπου κολλάει, κάπου ξενίζει.

Κάποια σημεία που τονίζουν τις ελπίδες και την αγωνία των μεταναστών ήταν ατόφια και αληθινά (\"δεν έφυγα από τη σκλαβωμένη χώρα μου για να έρθω στη γη της ελευθερίας για να με φωνάζει κάποιος σκυλάραπα\" λέει ένας μετανάστης). Ιστορίες ανθρώπινου πόνου και εικόνες που ζούμε καθημερινά και από άλλες χώρες, από άλλους προσφυγικούς καταυλισμούς. Και η κουλτούρα της Αβάνας με τα ντάκιρι και τα μοχίτο να ποτίζει κάθε σελίδα.