Στην οριζοντίωση της εποχής μας να κρατήσουμε όρθιες ισχνές καλαμιές.
Μανόλης Αναγνωστάκης

Όταν κλείνει οριστικά ο κύκλος στην πολιτική διαδρομή ενός ανθρώπου, είναι επιβεβλημένος -και λυτρωτικός - ένας ειλικρινής απολογισμός. Ειδικά αν αυτός αφορά μια πολυσυζητημένη περίοδο της πολιτικής ζωής της χώρας , όπως η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ . Όσοι , με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συμμετείχαμε σ’ αυτό το ιστορικό εγχείρημα, καταλαβαίνουμε ότι στη συνείδηση της κοινωνίας αυτό που πραγματικά αξιολογείται είναι η Αριστερά ως κυβέρνηση . Έστω και στις ειδικές συνθήκες του Μνημονίου. Έχει σημασία λοιπόν να αποτυπωθεί η πραγματική εικόνα , να γίνει μια σοβαρή και νηφάλια αποτίμηση των θετικών και των αρνητικών πλευρών και να απαντηθεί το κεντρικό ερώτημα : Άξιζε τον κόπο ; Άξιζε αυτή η «περιπέτεια» της κυβερνώσας Αριστεράς , η επίπονη και αβέβαιη
προσπάθεια να διαχειριστούμε ένα δυσμενές πλαίσιο χρεωκοπίας, λιτότητας και εξωτερικών καταναγκασμών, για να βγει τελικά η χώρα από την επιτροπεία και η κοινωνία από την αναξιοπρέπεια;
Το βιβλίο αυτό, εστιάζοντας στην κυβερνητική παρέμβαση στο χώρο της δημόσιας υγείας , απαντά ανεπιφύλακτα ΝΑΙ . Γιατί η πολιτική που υλοποιήθηκε - σε περιβάλλον μεγάλης στενότητας πόρων - ήταν βασισμένη στις ιδέες και αξίες της Αριστεράς. Ήταν μια στρατηγική που διαμορφώθηκε μέσα από την επαφή με τα συνδικάτα, τους αγώνες των υγειονομικών, τα κοινωνικά ιατρεία. Το «κόκκινο νήμα» που τη διαπερνούσε ήταν η καθολική και ισότιμη κάλυψη των αναγκών υγείας μέσα από ένα ισχυρό και αξιόπιστο ΕΣΥ . Έτσι διασφαλίστηκε η περίθαλψη των ανασφάλιστων, μειώθηκαν οι υγειονομικές ανισότητες και καταφέραμε να παραδώσουμε ένα δημόσιο σύστημα υγείας όρθιο ,
λειτουργικό , με σταθερά βήματα αναβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών και με σημαντικές θεσμικές τομές . Γιατί στο ίδιο μνημονιακό πλαίσιο , υπήρξαν διαφορετικές πολιτικές προτεραιότητες . Και αποδείχθηκε ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» διέθετε σχέδιο, εντιμότητα, πολιτικό ήθος και διαχειριστική αποτελεσματικότητα. Σε πείσμα όσων ισχυρίζονται ότι «όλοι είναι το ίδιο». Προφανώς δεν έγιναν όλα σωστά, δεν καλύφθηκαν πλήρως οι ανάγκες , υπήρξαν ολιγωρίες και λάθη, αλλά «στο τέλος της μέρας», η συλλογική αυτή προσπάθεια ήταν αξιοπρεπής και υπερασπίσιμη.
Α.Ξ.