Παρά τη γενικευμένη αποδοχή του δαρβινικού εξελικτισμού, για πολύ καιρό θεωρούσαμε ότι το είδος μας είναι ριζικά διαφορετικό από τα υπόλοιπα μη ανθρώπινα είδη, παρεμβάλλοντας ανάμεσα σε «εμάς» και «εκείνα» ένα ανυπέρβλητο όριο. Υπήρξε μάλιστα μια εποχή όπου όποιος αμφισβητούσε αυτό το όριο κατηγορούνταν για ανθρωπομορφισμό και κινδύνευε να τεθεί στο περιθώριο της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ωστόσο, σήμερα η γνωστική και συναισθηματική ζωή των άλλων ειδών αναγνωρίζεται ευρέως και αποτελεί αντικείμενο ολοένα εντατικότερης μελέτης. Στο μεταίχμιο ηθολογίας και πολιτισμικής ανθρωπολογίας, το βιβλίο αυτό προτείνει μια προσέγγιση των επιστημών της ζωικής συμπεριφοράς που λαμβάνει σοβαρά υπόψη την επίδραση της κουλτούρας των ίδιων των ερευνητών στις υποθέσεις τους, στις ερμηνείες και στις ερευνητικές πρακτικές τους. Αποτελεί πλέον κοινό κτήμα ότι μία οπτική που δομείται πάνω στον ανθρωποκεντρισμό και στον εξαιρετισμό παραμορφώνει τόσο την κατανόηση που έχουμε για εμάς τους ίδιους όσο και για τα άλλα ζώα. Επιπλέον, η αναγνώριση της συναισθηματικής και γνωστικής ζωής των ζώων είναι κρίσιμης σημασίας για τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με αυτά και για τον καθορισμό των ορίων που οφείλουμε να θέτουμε.