Τι σχέση μπορεί να έχουν, πώς μπορεί να συνδέονται διανοητικά, φιλοσοφικά, ο Πλάτων και ο Machiavelli με το Hero του Zhang Yimou; Ο Sartre με την Casablanca του Curtiz; Ή ο Καστοριάδης με τον Λάνθιμο και το Godard; Τούτη η μελέτη επιχειρεί να ανοίξει έναν διάλογο μεταξύ διανόησης και τέχνης, για την ακρίβεια, φιλοσοφίας και κινηματογράφου, σχετικά με το αίνιγμα της ανάδυσης της εξουσίας και του Κράτους.

Γιατί η φιλοσοφία, για να παραφράσουμε κάπως τον Foucault, είναι παντού, σίγουρα και στον κινηματογράφο.

«Πώς γίνεται», διερωτάται ο La Boetie, «τόσοι άνθρωποι, τόσα έθνη, να ανέχονται τα πάντα από έναν μόνο τύραννο, ο οποίος δεν έχει ισχύ παρά μόνο εκείνη που του δίνουν, ο οποίος δεν έχει ισχύ παρά μόνο εκείνη που του δίνουν, ο οποίος δεν έχει εξουσία να τους βλάψει παρά μόνο στον βαθμό που θέλουν πράγματι να τον υπομείνουν;» «Παίρνουμε τον κόσμο μας ως δεδομένο. Τόσο απλό.», έρχεται η -κυνική- απάντηση από το στόμα του Christof (Ed Harris) στο πασίγνωστο The Truman Show του Peter Weir.

Εξ άλλου, όπως μας λέει και ο υποτιθέμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, στο κλείσιμο του Being There του Hal Ashby, η ίδια η ζωή δεν είναι παρά μια κατάσταση του μυαλού. Κι αυτό, φιλοσοφικά μιλώντας, είναι ήδη Berkeley, είναι ήδη Kant.