Η Μεγάλη Ιδέα έχει κατά καιρούς λάβει ποικίλο περιεχόμενο, καθώς συνδέθηκε με διάφορους προσανατολισμούς. Η κατεύθυνση της υπήρξε διττή. Από την μια πλευρά διακήρυξε την απελευθέρωση των σκλαβωμένων ελληνικών εδαφών και από την άλλη την διασπορά του ελληνικού πνεύματος στον κόσμο. Συνδέθηκε αρχικώς με την ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και κατόπιν με το ιδανικό της πολιτικής ενώσεως της φυλής στα ιστορικά της εδάφη. Επί Μεταξά προβλήθηκε κυρίως η ανάγκη της δημιουργίας ενός Γ΄ Ελληνικού Πολιτισμού, χωρίς όμως να απεμπολούνται τα εδαφικά μας δίκαια.
Η πολεμική προσπάθεια για την αποκατάσταση των εδαφών μας έπαψε με την λήξη του αγώνος της Ε.Ο.Κ.Α. το 1959, ο οποίος δεν υπήρξε αρκετός στο να ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα, λόγω διαφορετικής πολιτικής του Μακαρίου και των ισχυρών βρετανικών συμφερόντων. Στην περίοδο της Μεταπολιτεύσεως επικράτησε το σύνθημα «Δεν διεκδικούμε τίποτα» και οι κυβερνήσεις προσανατολίστηκαν στην ιδέα της μικρής και τίμιας Ελλάδος ακολουθώντας ξένους σχηματισμούς για την ασφάλειά της (Ε.Ο.Κ. - Ν.Α.Τ.Ο). Πέραν αυτού οι πολιτικάντηδες οδήγησαν στην διάλυση του κράτους και στην καταστρατήγηση του συντάγματος που οι ίδιοι εκπόνησαν, θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου.
Στο παρόν πόνημα δίνεται σήμερα ένα άλλο περιεχόμενο στην Μεγάλη Ιδέα που δεν είναι άλλο από την ανάγκη της Εθνικής Ανασυγκροτήσεως και προτείνονται συγκεκριμένα μέτρα δράσεως σε όλους τους τομείς της πολιτείας για την επίτευξή της. Η δράση όμως αυτή πρέπει να είναι απαλλαγμένη από ουτοπίες και λαϊκισμούς και επιβάλλει την ένωση των πατριωτικών δυνάμεων. Κατά τον συγγραφέα οι Έλληνες δεν πρέπει να απεμπολήσουν την Μεγάλη Ιδέα, αλλά για να την πραγματοποιήσουν οφείλουν πρώτα να ισχυροποιήσουν εσωτερικά το κράτος τους.