Το παρόν κείμενο γράφτηκε από τη συγγραφέα το 1937 μετά την επιστροφή της στη Γαλλία από το πεδίο του Ισπανικού Εμφυλίου όπου είχε λάβει μέρος στρατευμένη με την πλευρά των αναρχικών του Ντουρούτι. Ο κηρυγματικός πασιφισμός της Σιμόν Πέιλ στις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου -μια στάση πολύ προβληματική από τη σκοπιά ενός πολεμικού αντιφασισμού τύπου Όργουελ, λ.χ.- δεν την εμπόδισε ωστόσο λίγο αργότερα μετά την έκρηξη του Πολέμου, να στρατευθεί και πάλι, προσχωρώντας στην αντιστασιακή οργάνωση των «Ελεύθερων Γάλλων».
Οι αλλεπάλληλες αντιφάσεις -αν πρέπει να θεωρηθούν αντιφάσεις- του βίου και της σκέψης αυτής της στρατευμένης και ειρηνόφιλης, εβραιοχριστιανής και αναρχικής, ακτιβίστριας και φιλοσόφου δεν είναι παρά διαφορετικές μορφές και εκφάνσεις ενός υπαρξιακού, ριζικού και απόλυτου, αντι-ολοκληρωτισμού, που την οδήγησε να ταυτίσει κάποια στιγμή τον φασισμό με τον «κομμουνισμό» του καιρού της - έστω κι αν είχε αφιερώσει ένα κομμάτι του σύντομου βίου της στην υπεράσπιση των Γερμανών κομμουνιστών και της επανάστασης στη Γερμανία.