Εκείνο που αξίζει να γνωρίζουμε είναι ότι η ζωή των αγίων, η οποία εκπηγάζει από την αειπάρθενη μήτρα της Θεοτοκίας είναι αυτή καθεαυτήν η μαρτυρία ότι η Εκκλησία σημαίνεται εν τοις αγίοις και είναι εν αυτοίς οικουμενική. Η Οικουμένη του Θεού, λοιπόν, ξέρει τον Θεό της όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη του ασκητικού ανθρώπου που νικιέται από πόθο για τον Θεάνθρωπο. Τελικά, και όντως, το πρωθύστερο σχήμα δεν νικιέται γιατί έχει ενώπιόν του τον αεί ερχόμενο Θεάνθρωπο: Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την απαράμιλλη λειτουργικότητα αυτής της κίνησης. Η εμφάνεια, λοιπόν, του Θεού και της Οικουμένης του στους αγίους είναι δουλεμένη και πιστοποιημένη πραγματικότητα. Λειτουργεί δε η πραγματικότητα αυτή συνεχώς υπέρ εκείνων που πιστεύουν ότι νικούν νικώντων των άλλων... Δεν μπορούν να ισχύσουν ενάντια στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού τα παραφθορικά φαινόμενα της σύγχρονης Ευχαριστιομαχίας, εφόσον το ευχαριστιακό μυστήριο σημαίνεται εμφατικά «εν τοις εν Χριστώ ασκουμένοις τε και αθλούσι» και όχι «εν ταις αρχαίς και ταις εξουσίαις» του κόσμου τούτου και των κατά κόσμων ανελεύθερων κτιστολατρών. Οι θρησκειολάτρες αυτοί, μάλιστα, το μόνο που κάνουν είναι να ευτελίζουν τον εκκλησιαστικό χώρο κάτω από το δόγμα «η εξουσία για την εξουσία». Μπορεί βέβαια, αυτοί να σκαρφίζονται ως παραφθορικοί εξουσιαστές (και να οργανώνουν συνεχώς) την επιβράβευση της παραφθοράς και την απαξίωση της βεβαιωμένης στη μαρτυρική άσκηση αγιότητας. Όμως, ο εγχριστούμενος άνθρωπος, όπως και να \'χει το πράγμα, την αγιακή ζωή θα την εντοπίσει, αφού η Εκκλησία ξεπηδά από τα χριστοποιημένα λείψανα των αγίων της και από το μαρτύριό τους υπέρ της αναστημένης Αληθείας που ζωντανεύει σε όσους είναι σε κατάσταση εγρήγορσης.