Η τεχνοκριτική συνιστά σημαντικό ερευνητικό πεδίο της Ιστορίας της τέχνης ως προς τη σύνδεσή της με την καλλιτεχνική παραγωγή και την επιδραστική σχέση της με το κοινό. Ωστόσο, στην Ελλάδα, ο τεχνοκριτικός λόγος έχει αποτελέσει αντικείμενο περιορισμένης μελέτης, με αρκετές πτυχές του να παραμένουν αχαρτογράφητες. Μία από αυτές αφορά τον λόγο γυναικών τεχνοκριτικών για την ελληνική μεταπολεμική τέχνη.
Ο τόμος αναδεικνύει την επαγγελματική δραστηριότητα έντεκα Ελληνίδων τεχνοκριτικών –των Έφης Φερεντίνου, Ελένης Βακαλό, Έφης Ανδρέαδη, Μαρίας Κοτζαμάνη, Βεατρίκης Σπηλιάδη, Έφης Στρούζα, Ελένης Βαροπούλου, Ντόρας Ηλιοπούλου-Ρογκάν, Πέγκυς Κουνενάκη, Μαρίας Μαραγκού, Μπίας Παπαδοπούλου– κατά τη μεταπολεμική περίοδο, οι οποίες έχουν μια συνεπή και τακτική παρουσία στον περιοδικό Τύπο, συμπεριλαμβανομένων εφημερίδων, περιοδικών, και καλλιτεχνικών εντύπων, καθώς και συχνή ενασχόληση με την επιμέλεια εκθέσεων. Μελετάται τόσο η θέση όσο και η επιρροή των γυναικών τεχνοκριτικών στην καλλιτεχνική παραγωγή στην Ελλάδα, ενώ αναδεικνύεται ο ρόλος τους στην παραγωγή κριτικού λόγου στη χώρα, αλλά και η συμμετοχή τους στη συγγραφή της Ιστορίας της τέχνης του χρονικού αυτού πλαισίου, η οποία ακόμη εκκρεμεί.

Στα κείμενα του τόμου καταγράφονται βιογραφικά στοιχεία των τεχνοκριτικών, καθώς και η τοποθέτηση της πρακτικής τους, ενώ διερευνάται ο χαρακτήρας του λόγου τους σε σχέση με το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής κατά την οποία έδρασαν. Προσεγγίζονται, ακόμα, οι επιλογές παρουσίασης και προώθησης των καλλιτεχνών/ιδων στις οποίες προχωρούν, ώστε να διερευνηθεί η ύπαρξη ή όχι ενός συγκροτημένου φεμινιστικού λόγου εντός του ελληνικού πλαισίου και η δυνητική στήριξη γυναικών καλλιτέχνιδων. Τέλος, ιχνηλατείται το εκδοτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο εργάσθηκαν οι γυναίκες τεχνοκριτικοί και το οποίο υποδέχθηκε τον τεχνοκριτικό λόγο τους.