Ο Πλάτων είναι συγγραφέας με σχεδόν ανεξάντλητη την ικανότητα, όταν το θέλει, να ξαφνιάζει τους αναγνώστες του. Έτσι και στον προκείμενο διάλογο, μολονότι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, έχει γραφεί προς το τέλος της θεωρούμενης ως «ώριμης» συγγραφικής του περιόδου, μετά από τα εμβληματικά έργα, όπως είναι το Συμπόσιον, ο Φαίδων και η Πολιτεία, στα οποία ο πρωταγωνιστής τους Σωκράτης εμφανίζεται να εισάγει και να υποστηρίζει ορισμένες από τις πιο καινοφανείς και επαναστατικές διδασκαλίες του, όπως αυτή για την αθανασία και την τριμερή υποδιαίρεση της ψυχής ή η περίφημη θεωρία των νοητών ειδών, οι οποίες θεωρούνται έκτοτε ως θεμέλια της Πλατωνικής φιλοσοφίας, εδώ ξαναβρίσκουμε έναν Σωκράτη ο οποίος φαίνεται να αγνοεί ή να μην λαμβάνει υπόψη του καθόλου τις ως άνω θεωρήσεις, και να επανέρχεται στην κατάσταση ριζικής αγνωσίας, η οποία χαρακτήριζε την εικόνα του που αποτυπώνεται στους πρώιμους διαλόγους. Η αδόκητη αυτή αναδίπλωση φαίνεται ακόμη πιο παράξενη εν όψει του γεγονότος πώς το θέμα το οποίο δηλώνεται ότι πραγματεύεται ο συγκεκριμένος διάλογος, αυτό της επιστήμης, με άλλα λόγια της βέβαιης και εμπεριστατωμένης γνώσης, θα περίμενε κάποιος ότι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με σχετική πληρότητα, αν γινόταν επίκληση στις πιο πάνω θεωρίες, οι οποίες άλλωστε μοιάζει να είναι σχεδιασμένες εξ αρχής έτσι ώστε να παράσχουν απαντήσεις σε τέτοιου είδους ζητήματα.