«Για τα πράγματα που δεν μπορείς να μιλήσεις, πρέπει να σωπαίνεις», αναφέρει η γνωστή ρήση του Λούτβιχ Βίτγκενσταϊν.

Υπάρχουν όμως στιγμές όπου το ανείπωτο που ριζώνει στο ασυνείδητο, επιχειρεί συνειρμικά και άτακτα να έρθει στην επιφάνεια. Τα 19 ποιήματα της συλλογής «Κακοφωνίες της Νύχτας», απότοκα της εποχής της πανδημίας και των άναρχων σκέψεων που γεννά η ακρόαση μουσικής σε αμέτρητα δρομολόγια αστικών συγκοινωνιών, περιπλανώνται σε σκοτεινούς δρόμους της πρωτεύουσας, ορεινά μονοπάτια, θάλασσες, μεταφυσικές εμπειρίες και ακατανόητα όνειρα, συναισθηματικές ερημώσεις, μεγάλες νίκες και καταβαραθρωμένες προσωπικές ήττες. Σκέψεις και εικόνες, που τις πρώτες πρωινές ώρες οπλίζονται με ατελείς προτάσεις και με βουβή κραυγή ψιθυρίζουν:

«Και όπως τα περιθώρια φάνταζαν αυστηρά και απόλυτα,
πλέον όλα έμοιαζαν εφικτά και απεριόριστα».