Η ποίηση του Γκαμπριέλε Ντ’ Αννούντσιο είναι λυρική, διδακτική, ιστορική, όχι πολύ ρομαντική και είναι επί παντός του επιστητού κατά που είχαν τα ιταλικά πράγματα στον καιρό του: ο έρωτας, η ζωή, ο πόλεμος, η τέχνη, η ιστορία, η θρησκεία, ο ιπποτισμός, η φύση, κ.ό.κ. Γι’ αυτό και για όλα όσα εισάγει στην ποίησή του, ο Ντ’ Αννούντσιο, συν ο τρόπος γραφής του, με την οικειοποίηση των Βάρβαρων ωδών του Τζοζουέ Καρντούτσι, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να πούμε ότι ανήκει και στους πρωτοπόρους ποιητές του περασμένου αιώνα.

Ω! ΔΡΕΠΑΝΙ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΣΤΗ ΧΑΣΗ Ω! δρεπάνι της Σελήνης στη χάση που λάμπει πάνω στα έρμα νερά, ω! δρεπάνι ασημένιο όπως θέρος ονείρων κυματίζεις στην αδύναμη λάμψη σου εδώ! Επιθυμίες σύντομες φύλλων, στεναγμοί λουλουδιών απ’ το δάσος αποπνέουν στη θάλασσα: ούτε κραυγή ούτε τραγούδι στη σιωπή δίχως τέλος ακούγεται. Πιεσμένος από αγάπη κι ευχαρίστηση, των ζωντανών ο κόσμος κοιμάται... Ω! δρεπάνι στη χάση, όπως θέρος ονείρων κυματίζεις στην αδύναμη λάμψη σου εδώ!