Τα ποιήματα της Μπέγια είναι στενά συνδεδεμένα με την προσωπική της πορεία. Πολλά από αυτά αφορούν την κληρονομιά, την ταυτότητα και την πατρίδα. Δίνουν μια ζωντανή εικόνα της ζωής στο Σάο Τομέ και Πρίνσιπε και αντανακλούν σημαντικές εικόνες που σχετίζονται με τη μετα-αποικία και τους ανθρώπους της, μέχρι τον ωκεανό και τα δέντρα. […] Η Μπέγια επικαλείται, οικειοποιείται και επεξεργάζεται εκ νέου τα σημαίνοντα της πατρίδας της, προκειμένου να επαναχαρακτηρίσει το σηματοδοτούμενο έδαφος της εξουσίας, ενώ παράλληλα φέρει αντι-ιμπεριαλιστικές μορφές τοπικής και παγκόσμιας συνείδησης.

Το ποίημα έχει ρυθμό
του αλληλένδετου αίματός μας.
Στην ηλικία της πυκνότητας…
μυρίζει καυτή γη
οι φοίνικες της γιαγιάς Sipinge
απόσταση μεταξύ
ανατολής και δύσης
του βορρά και του νότου
το ποίημα
είναι η μόνη διαδρομή που αφήνει χαραγματιές στην προβλήτα
ανυπολόγιστες από το ποδοπάτημά μας.