Μία γενικῶς διαδεδομένη συνήθεια εἶναι νὰ πιστεύωμεν ὅτι ἀρχαῖοι σοφοί, ὅπως εἰς Ὀρφεύς, εἰς Πυθαγόρας, εἰς Ἡράκλειτος, εἰς Πλάτων εἰς Ἐμπεδοκλῆς κ. ὁ. κ. ἵδρυσαν «φιλοσοφικὰ συστήματα», τὰ ὁποῖα, ἡμεῖς οἱ νεώτεροι ἀνατέμνομεν, διαστρεβλώνομεν καὶ καταρρακώνομεν προσπαθοῦντες διὰ τῶν μυώπων ὀφθαλμῶν τῆς ἐκ καθέδρας φιλοσοφίας μας νὰ ἐξηγήσωμεν, ἐνίοτε δὲ καὶ νὰ προσαρμόσωμεν πρὸς τὰς νεωτεριστικάς μας ἀντιλήψεις.
Σπεύδομεν λοιπὸν ἀπὸ τοῦδε νὰ βεβαιώσωμεν ὅτι ἡ «φιλοσοφία» τὴν ὁποίαν ἐπρέσβευον οἱ ἐν λόγῳ σοφοί, κάθε ἄλλο παρὰ φιλοσοφία ἦτο ὡς τὴν ἀντιλαμβανόμεθα σήμερον. Μὴ λησμονῶμεν ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ κυρίως φιλοσοφία, ἦτο ἐμμέσως συνυφασμένη μὲ τὰ Ἑλληνικὰ Μυστήρια καὶ ταῦτα μὲ τὴν Ἑλληνικὴν Θρησκείαν.