Δύο δεκαετίες μετά την πρώτη του έκδοση (2003), το δοκίμιο του Δημήτρη Καράμπελα για το έργο του Διονύση Σαββόπουλου κυκλοφορεί σε αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη μορφή (2024), εξετάζοντας εκ νέου τα μορφικά και πνευματικά διλήμματα που έθεσε ο θεσσαλονικιός τραγουδοποιός παράλληλα με τη λειτουργία της ποίησης και του τραγουδιού στην ύστερη νεωτερικότητα.
Διατρέχοντας, χρονικά και θεματικά, όλες τις δημιουργικές περιόδους του Σαββόπουλου, απ’ το Φορτηγό ως τον Χρονοποιό, ο συγγραφέας διερευνά τη σχέση του με τη δυτική τραγουδοποιία (Ντύλαν, Μπρασένς) και την εγχώρια μουσική παράδοση, την καταγωγή της ρηξικέλευθης ποιητικής γλώσσας του, τις συγκλίσεις και τις ρήξεις με την Αριστερά, αλλά και την ανθρωπολογία του και τη διαφοροποίησή του με τις πνευματικές προϋποθέσεις των τραγουδιών του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Συγχρόνως, απομονώνει και αναπτύσσει διεξοδικά τα κεντρικά μοτίβα των σαββοπουλικών τραγουδιών: τον αμφίθυμο διάλογο με τη μητέρα-παράδοση, το πένθος, την ποιητική του κενού, την επίκληση ενός απρόσιτου Πνεύματος που θα ενοποιούσε τις κατακερματισμένες ανθρώπινες εμπειρίες σε γιορτή.