Ο Αλεξάντερ Κοζέβ υπήρξε μια πολύ σημαντική φιγούρα των ευρωπαϊκών γραμμάτων του 20ού αιώνα και ένας οξύνους φιλοσοφικός νους. Οι περίφημες διαλέξεις του για τον Χέγκελ τη δεκαετία του ’30 στo Παρίσι άσκησαν έντονη επιρροή σε μια σειρά διανοουμένων, που αργότερα θα παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη γαλλική πνευματική ζωή (Αλτουσέρ, Σαρτρ, Λακάν, Μπατάιγ, Μερλώ-Ποντύ, Ρεϊμόν Αρόν κ.ά). Σε αυτές ο Κοζέβ δεν αρκέστηκε σε μια ακαδημαϊκή παρουσίαση των θεωριών του Γερμανού φιλοσόφου, αλλά αποπειράθηκε να τις επανερμηνεύσει στη βάση μιας υπαρξιακής προοπτικής.

Σχεδόν με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στέλνει ένα κείμενο με τον τίτλο «Λατινική αυτοκρατορία» σε εκπροσώπους της γαλλικής ελίτ. Ο Κοζέβ θεωρεί πως η ιστορική εποχή των εθνών-κρατών έχει πλέον παρέλθει και πως ο κόσμος αρχίζει να συναρθρώνεται σε αυτοκρατορίες, οι οποίες αποτελούνται από έθνη που μοιράζονται μεταξύ τους συγγενικούς δεσμούς και κοινά πολιτισμικά στοιχεία. Υπό το ενδεχόμενο της επαναφοράς της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, προκρίνει τη συγκρότηση μιας αυτοκρατορίας μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού νότου με προεξάρχουσα δύναμη τη Γαλλία. Αυτή η λατινική αυτοκρατορία, μεταξύ άλλων, θα μπορούσε να παίξει το αντίβαρο τόσο απέναντι στην αύξηση ισχύος της Γερμανίας και της πρόσδεσής της στον αγγλοαμερικανικό άξονα όσο και στην ισορροπία απέναντι στους άλλους διεθνείς συνασπισμούς.

Ο Κοζέβ στην πορεία θα αποκτήσει διοικητικές θέσεις και θα συνδεθεί με τον στενό κύκλο του πρωθυπουργού Σαρλ Ντε Γκωλ επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τη γαλλική εξωτερική πολιτική. Πολλές από τις ιδέες που παρουσιάζονται στη Λατινική αυτοκρατορία για το μέλλον της ευρωπαϊκής προοπτικής θα αποτελέσουν την πρώτη ύλη για τη συγκρότηση της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου (GATT) και μετέπειτα της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ένωσης (ΕΟΚ). Από την άλλη, όμως, ο Κοζέβ θα επιβεβαιωθεί στα μείζονα όσον αφορά τα θεμελιώδη προβλήματα που παρουσιάζει η εξέλιξη και η σταθερότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος στον σύγχρονο κόσμο.