Ραντεβού, λοιπόν, στο μπαρ του ξενοδοχείου Ατλάντα στο Ρόττερνταμ. Στο «νοσταλγικό μπαρ» ο Πάβελ Σουντοπλότοφ ξεγέλασε τον Κονοβάλετς. [...] Ο Πάβελ έβγαλε το δώρο του Εβγένι, το κουτί με τα σοκολατάκια, και του είπε ότι έπρεπε να επιστρέψει στο πλοίο. Άφησε το κουτί σε οριζόντια θέση. Ο Πάβελ ήθελε να τρέξει, αλλά συγκρατήθηκε, αντάλλαξε χειραψία με τον μελλοθάνατο και απομακρύνθηκε ήρεμα.
Ο Κονοβάλετς έφυγε κι αυτός με τη σειρά του. Έξω από τον κινηματογράφο Λυμιέρ κοντοστάθηκε λίγο. Τότε η βόμβα έσκασε κι ο Εβγένι έγινε κομμάτια. Ο καιρός ήταν ζεστός και είχε ήλιο μετά την πρωινή βροχή. Ήταν 23 Μαίου του 1938.

Ο Φρανκ Όλσον, βακτηριολόγος και επιστήμονας βιολογικού πολέμου, στις 28 Νοεμβρίου του 1953 πήδηξε από το παράθυρο του ξενοδοχείου Statler της Νέας Υόρκης και σκοτώθηκε. Ο συνάδελφός του Σίντνεϋ Γκότλιμπ του είχε δώσει κρυφά μια γερή δόση LSD πριν από εννέα μέρες και ο εγκέφαλος του Φρανκ φαίνεται ότι κάηκε.

«Όταν προσπαθείς να εξοντώσεις κάποιον, χρειάζεσαι δύο πιστόλια. Το πρώτο έχει σιγαστήρα, το δεύτερο όχι, για να είναι πιο ισχυρό. [...] Χρειάζεσαι επίσης δύο χειροβομβίδες και έναν οδηγό. Εγώ είχα μόνο ένα παλιό πιστόλι και πέντε σφαίρες». (Κάρλος, για τη απόπειρα κατά του διευθυντή των Marks & Spencer στο Λονδίνο, 30 Δεκεμβρίου 1973.)

Μια περιπλάνηση μέσα από εξηνταδύο μικρές ιστορίες στον κόσμο της κατασκοπείας και της τρομοκρατίας στον 20ό και στις αρχές του 21ου αιώνα. Η αιματηρή πρακτική της έχει γίνει καθεστώς στον σύγχρονο κόσμο: από την NKVD και την KGB, τη Μ16 και τη CIA, στη Φράξια Κόκκινος Στρατός, τη Μοσάντ και τη Χαμάς, στον Κάρλος, το LSD και το πλουτώνιο. Μια εθιστική πρακτική και παγίδα για όσους παίρνουν μέρος. Άρνολντ Ντόυτς, Πάβελ Σουντοπλάτοφ, Κιμ Φίλμπυ, Άντονυ Μπλαντ, Ραφαέλ Ειτάν, Μάρκους Βολφ, Τζωρτζ Μπλέηκ, Ουάντι Χαντάντ, Γιοχάννες Βάινριχ, Αλεξάντερ Λιτβινένκο κ.ά.: ιστορίες εξαπάτησης και τρόμου.
Οι φανερές και οι αθέατες ψυχολογικές πλευρές του «διπρόσωπου» ή «παράνομου», που θυσιάζει ή «χτίζει» τη ζωή του για έναν «ιερό» σκοπό. Η δημιουργία μιας δεύτερης ταυτότητας, που μοιάζει με τη συγγραφική πρακτική. Έμπνευση, κυνισμός και φαντασία.
Μια προσωπική επιλογή «σκηνών» του Ανδρέα Αποστολίδη, με τον Τζων λε Καρρέ να συνοψίζει: «Πώς μπορεί να γίνει κανείς κατάσκοπος».