Στην ένατη ποιητική συλλογή του Βασίλη Κουγέα αναδύονται και πάλι με σαφήνεια οι συνιστώσες της θεματικής του: χρόνος, φθορά, ματαιότητα, απώλεια. Με ένταση σκηνική ανιχνεύεται διαρκώς η σχέση του συγγραφέα με τον λόγο του. Αναζητείται η ειλικρίνεια ανάμεσα σε ό,τι (και στο πώς το) βλέπει και σε ό,τι εκφέρει. Στον κεντρικό άξονα του βιβλίου, ο ποιητής επιλέγει ως όχημα το καθήκον της νεότητας, όπως το εκφράζουν οι θιασώτες του, και καταθέτει ένα σκληρό συμπέρασμα για την έννοια του δέοντος. Ξεδιπλώνει έναν λόγο παρηγορητικό και προστατευτικό για όποιον διανύει τα πρώτα και τα τελευταία βήματά του στο χάος. Προτρέπει τον οδοιπόρο να παραμείνει ένα παιδί με γδαρμένο γόνατο και ως ενήλικας, χωρίς τύψεις και χωρίς ενοχές, να αποφεύγει τους άχρηστους κανόνες.