TK TK Λ TK III

Για χρόνια ζούσα σε μια φυλακή. Το δωμάτιο είχε παράθυρα, ένα ψιλό φως έκοβε την ομίχλη στους τοίχους. Ήταν κι άλλοι εκεί, με τα κρεβάτια μας στη σειρά (σαν τρελάδικο ή στρατόπεδο). Για τον έξω κόσμο ακούγαμε πολλά σε ημερήσια διάταξη· κυνηγοί κεφαλών, φίδια, θηριομαχίες.
Χθες το απόγευμα, και πάντως πριν από το βραδινό συσσίτιο, ένα πουλί χτύπησε με το ράμφος του το τζάμι, τκ τκ λ τκ ιιι. Τότε ήταν που μου ήρθε η ιδέα να δραπετεύσω, να δραπετεύσουμε, όλοι μαζί. Κανείς ποτέ δεν είχε σκεφτεί κάτι τόσο αλλόκοτο. Καταστρώσαμε ένα σχέδιο. Όλα έγιναν μέσα στη νύχτα.
Κατά τα χαράματα, οι τελευταίοι μού έκαναν νόημα να βιαστώ. Καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού, κοιτούσα τα πόδια μου. Πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα θα χύνονταν στο πάτωμα σαν εικόνα του Νταλί, δεν θα τα κατάφερνα, από στιγμή σε στιγμή θα με τσάκωναν, είχα αργήσει. Έπρεπε κάθε μου κίνηση (μα κάθε μου κίνηση) να δείχνει σαν κάτι φυσικό, αυτό ήταν το σχέδιο.
Σηκώθηκα. Πέρασα την πόρτα του δωματίου. Περπάτησα στον διάδρομο. Οι φύλακες είχαν αρχίσει να ξυπνούν, ένας με χαιρέτησε. Αν με έπιαναν, θα έλεγα ότι απλά κάνω μια βόλτα, ότι δεν είχα την παραμικρή διάθεση να το σκάσω. Βγήκα στο προαύλιο. Αριστερά μια ακακία. Αν με έπιαναν, θα έλεγα ότι ήθελα να δω από κοντά αυτή την ακακία (το κλειδί κρεμόταν στην εξώπορτα). Άκουσα πίσω μου βήματα. Δεν ήταν σπάνιο να συναντάς άγνωστους εδώ. Τους άφησα να με προσπεράσουν και προσφέρθηκα να τους ανοίξω. Είπα ότι ήμουν κι εγώ κάτι σαν φύλακας. Με ρώτησαν γιατί. Είπα ότι αν θέλουν ας ανοίξουν μόνοι τους, ότι το κλειδί ήταν απάνω στην κλειδαριά, το γνώριζα, δεν με ένοιαζε καθόλου, ήταν κάτι φυσικό.
Πρώτη φορά πρόσεξα τα ρούχα που φορούσα. Μισά κίτρινα, μισά μπλε, με κόκκινα και μαύρα φτερά. Δεν έμοιαζα με φυλακισμένη. Πιο πολύ με τρελή. [...]