Είµαι αυτή που επιµένει να φοράει στο λαιµό της
ένα κολιέ µε πυγολαµπίδες
για να φωτίζει η νύχτα, στο δωµάτιό µου,
µε µικρές, διακριτικές και γαλάζιες φλόγες [...]

Μια ακόµα ανάµεσα στο πλήθος
ψάχνοντας τη γωνιά κάτω απʼ το κυπαρίσσι
ή την αρµονική συγχορδία των κυµάτων [...]

Η παράλογη που ανοίγει τον κόσµο
γυµνόστηθη και ξυπόλυτη,
στην πίστα του τσίρκου [...]

Αυτή είµαι.
Μια µικρή φλόγα κάτω απʼ το µανίκι
του τυφλού γείτονα.