Και να που φτάσαμε στο 5ο και τελευταίο βιβλίο της σειράς «Θέατρο για παιδιά και... έξυπνους μεγάλους».
Στα τρία πρώτα, θα βρείτε διασκευές μου για παιδικό Κοινό κλασικών έργων για ενήλικες.
Στο 4ο, δικά μου πρωτότυπα έργα.
Στο βιβλίο που κρατάτε δεν θα βρείτε ούτε διασκευές ούτε και εντελώς πρωτότυπα θεατρικά κείμενα. Στον 5ο τόμο υπάρχουν τρία θεατροποιημένα λαϊκά παραμύθια, ένα θεατροποιημένο διήγημα του Αγίου της πεζογραφίας μας Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και ένας «θεατρικός χαιρετισμός» στο πολύ γνωστό και αγαπημένο πεζο-γράφημα του Χρίστου Μπουλώτη «Το άγαλμα που κρύωνε».
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των θεατρικών μου πονημάτων είναι η πεποίθηση ότι το Παιδί, το κάθε Παιδί, είναι ένας πολύ ακριβός και ευαίσθητος σπόρος που κλείνει μέσα του το μέλλον μας. Όσο πιο καλά φυτέψουμε, φροντίσουμε, ποτίσουμε, λιπάνουμε και προστατέψουμε αυτόν το σπόρο από θεομηνίες, ζιζάνια και δηλητηριώδη φυτοφάρμακα, τόσο πιο πολλές ελπίδες έχουμε να επιβιώσουμε σαν είδος πάνω στον Πλανήτη.
Στα προηγούμενα βιβλία της σειράς αυτής (που απευθύνεται όχι τόσο στα ίδια τα παιδιά αλλά κυρίως στους στοργικούς γονείς και τους μερακλήδες εκπαιδευτικούς) εκτός από το κείμενο των έργων υπάρχουν οδηγίες για το ανέβασμά τους μέσα στο σχολείο, σκηνοθετικές παρατηρήσεις και σκηνογραφικές προ-τάσεις, εικόνες και σχέδια. Εδώ, σκέφτηκα ν’ αφήσω εντελώς ελεύθερη τη φαντασία και τη δημιουργικότητα όσων θελήσουν να καταπιαστούν με το ανέβασμά τους. Όχι από φυγοπονία, θα μου ήταν πολύ εύκολο να δώσω και πάλι κάποιες γενικές κατευθύνσεις. Απλώς, σκέφτηκα ότι όπως, μετά τα μπουσουλήματα και τα πρώτα τους αδέξια βήματα, παύουμε να τα κρατάμε απ’ το χεράκι και αφήνουμε τα παιδιά να περπατήσουν μόνα τους, γιατί έτσι θα μάθουν καλύτερα να πέφτουν και να ξανασηκώνονται, έτσι και με τους «εραστές του Θεάτρου»: Ό,τι μάθατε, μάθατε.
Τώρα καιρός να ανακαλύψετε.