Το Επι­στο­λές προς Δι­ό­δω­ρον, 2004-2024 δεν είναι ένα βι­βλίο με την κλασ­σι­κή ση­μα­σία του όρου-δη­λα­δή ένα εκτε­νές, ενι­αίο κεί­με­νο με αρ­χή, μέ­ση, τέ­λος. Είναι κά­τι το ιδι­ό­τυ­πο απο­τε­λού­με­νο από αυτο­τε­λή μι­κρά κεί­με­να, πε­ζά ποι­ή­μα­τα θα τα χα­ρα­κτή­ρι­ζα, που το κα­θέ­να πα­ρά­γει νό­η­μα σε σχέ­ση με αυτό που πραγ­μα­τεύ­ε­ται.

Δεν εντάσ­σε­ται βέ­βαια στην κα­τη­γο­ρία ποί­η­ση, αλ­λά τα «ποι­ή­μα­τά» του έχουν ρυθ­μό, εκ­φρα­στι­κό­τη­τα και συν­δυ­ά­ζουν ση­μα­σί­ες. Αρ­κε­τά από αυτά δι­α­θέ­τουν λυ­ρι­κό ήχο ή ερω­τι­κό ύφος.

Αυτο­τε­λή μεν τα κεί­με­νά του αλ­λά όχι ανε­ξάρ­τη­τα, αφού μία υπό­γεια νο­η­τή κλω­στή δέ­νει το ένα με το άλ­λο. Ένα νή­μα που κα­τα­σκευ­ά­στη­κε με αδρά­χτι τη σκέ­ψη και με μαλ­λί ή βαμ­βά­κι το εφή­με­ρο, το πα­ρο­δι­κό, το δι­α­βα­τά­ρι­κο της εικο­σα­ε­τί­ας 04-24, προ­στι­θέ­με­νο στο κου­βά­ρι της ιστο­ρί­ας. Το βι­βλίο δεν είναι πο­λι­τι­κό δο­κί­μιο, αλ­λά πα­ρου­σι­ά­ζει πο­λι­τι­κές σκέ­ψεις δεν είναι κοι­νω­νι­ο­λο­γι­κή με­λέ­τη, αλ­λά προ­τεί­νει κοι­νω­νι­κές αλ­λα­γές δεν είναι ιστο­ρι­ο­γρα­φία, αλ­λά βρί­θει ιστο­ρι­κών στοι­χεί­ων…