Εννιά χρόνια θα χρειαστεί να περιμένει, μακριά απ’ τη μαμά του, ο Ντιέγο απ’ το Μεξικό, μέχρι να ζήσει το Ευρωπαϊκό Όνειρο. Δύο χρόνια θα καταφέρει ν’ αντέξει την απόγνωση στη Μαδρίτη. Έξι δευτερόλεπτα θα του πάρει για να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο: να πετάξει. Κατακόρυφα προς την ελευθερία. Το ανάκατο χρονολόγιο της ζωής του –και της ζωής της οικογένειάς του– γίνεται μονόλογος στο στόμα της αδερφής του και η Μπρέντα Ναβάρο, με τη γνωστή χειμαρρώδη πρόζα της, που πάλλεται από την ποιητική της προφορικότητας, γράφει ένα μυθιστόρημα για όσους ήρθαν από μακριά και ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν αποδώ, καθιστώντας συγχρόνως σαφές ότι δεν χρειάζεται να μένεις στην Ισπανία ή να κατάγεσαι απ’ τη Λατινική Αμερική για να είσαι ευάλωτος. Φτάνει να είσαι γυναίκα, παιδί, ηλικιωμένη ή μετανάστης χωρίς χαρτιά.