Το Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα θεατρικά επιτεύγματα του Ο\'Νηλ -μια μοναδική σύμμειξη κωμωδίας, τραγωδίας, αυτοβιογραφίας και φαντασίας- γι\' αυτό και παραμένει μια ενδιαφέρουσα μελέτη τόσο για τη ματαιότητα όσο και για τη συγχώρεση, όπου οι αντιπαθητικοί χαρακτήρες του -οι αντιήρωες- παρουσιάζονται υπό συμπαθητικό πρίσμα και η κατάστασή τους είναι αρκετά οικεία σε όποιον έχει εγκαταλείψει τα όνειρά του. Είναι ένα αστείο και τραγικό πορτρέτο απελπισμένων ανθρώπων σε δύσκολες συνθήκες και των τρόπων με τους οποίους πληγώνουμε αυτούς που αγαπούμε. Τοιουτοτρόπως, το έργο είναι πιστό στην ονηλική πρόθεση: το φεγγάρι δεν φωτίζει τον ουρανό, αλλά καθρεφτίζεται σε μελαγχολικά θραύσματα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα θλίψης.