Για τον πόνο και τη θλίψη που βιώνουμε ολοένα σε αυτόν τον κόσμο, που μοιάζει με ζούγκλα, προσπαθεί ο ποιητής να βρει διέξοδο, να απαλύνει τις πληγές της ψυχής του. Που δεν προέρχονται από τον ίδιο αλλά από το περιβάλλον στο οποίο ζει. Φιλίες, ψέματα, έρωτες ένας φαύλος κύκλος χωρίς τέλος και αρχή σου καίνε την ψυχή τόσο έντονα, που το έγκαυμα είναι βαρύ.
Με τις λέξεις πλέκεις εγκώμια και ποιητικούς ύμνους. Εκεί μέσα στο σωρό των λέξεων, νιώθεις ευτυχία και άνοιξη. Λουλούδια φυτρώνουν στην καρδιά σου και μεταμορφώνονται σε φράσεις και στίχους. Ανακαλύπτεις σιγά σιγά πως η οχλαγωγία, η τοξικότητα γύρω σου είναι απειλή της ψυχής. Αποφασίζεις λοιπόν να τραφείς με αυτό που σε δυναμώνει και σε κάνει μοναδικό. Μέσα από την ποίηση συναντάς και γνωρίζεις ανθρώπους όμοιους με σένα. Αισθάνεσαι ότι δεν είναι μόνο η δικιά σου ψυχή συναισθηματική και ευαίσθητη. Με τους όμοιους σου ποιητές συνυπάρχεις σε έναν κόσμο γαλήνης και έμπνευσης. Μακριά από το μίσος, τον πόνο, την κακία.